Κι εγώ δεν πολυκατάλαβα πώς το έχουν οργανώσει ακριβώς, αλλά κατάλαβα πολύ καλά ότι:α) δουλεύουν και οι δύο γονείςβ) έχουν δύο πολύ μικρά παιδιά, μη αυτοεξυπηρετούμενα προς το παρόν (πολύ σημαντικό δεδομένο από πλευράς διαχείρισης χρόνου και σωματικής κόπωσης)γ) ο σύζυγος έχει εγκλωβιστεί σε ένα ατέρμονο μοτίβο γκρίνιας και δεν προτείνει από πλευράς του λύσεις.Λοιπόν, το α' είναι, αν μ η τί άλλο, ευχάριστο δεδομένο εν καιρώ κρίσης, το β' θα αλλάξει σύντομα προς το καλύτερο από πρακτικής πλευράς και το γ' είναι ένα μοτίβο συμπεριφοράς που όπως μαθαίνεται, έτσι και ξεμαθαίνεται. Ο άντρας σου, αγαπητή 5, έμαθε να γκρινιάζει μπροστά σε περίπλοκες καταστάσεις και να εκτονώνει την κούρασή του με γκρίνια. Επίσης, φαίνεται, από τα γραφόμενά σου, οτι αποσυντονίζεται εντελώς. Σπάνια, άλλωστε, η γκρίνια ως μοτίβο συμπεριφοράς, είναι εποικοδομητική. Επίσης, ισχυρίζεται πως "δεν έχει χρόνο να κάνει τα δικά του". Ρώτα τον ποια είναι αυτά "τα δικά του" και πόσο χρόνο χρειάζεται για τον εαυτό του για να νιώσει καλύτερα. Βοήθησέ τον, αφού ο ίδιος δεν μπορεί, είναι προφανές.Ισως έμαθε έτσι από το οικογενειακό του περιβάλλον. Από προσωπική μου παρατήρηση, έχω δει ότι συχνά και αν οι συνθήκες το επιτρέπουν, η γκρίνια μεταδίδεται "σαν ιός από γενιά σε γενιά" (sic). Ομως επειδή ακριβώς είναι "ιός", επιδέχεται ίασης, αλίμονο. Επίσης, αν η γκρίνια δυσχεραίνει σε μόνιμη βάση την καθημερινότητά σας και τελικά αντιληφθείς ότι παρά τις πρακτικές λύσεις που προτείνονται, αυτές δεν εφαρμόζονται από πλευράς του και η γκρίνια παραμένει,τότε ίσως είναι καλύτερα να του προτείνεις να απευθυνθείτε σε έναν ειδικό για το θέμα του (που, κατά βάση, δεν είναι η γκρίνια, αλλά αυτή η αίσθηση της μόνιμης κόπωσης και της ανημπόριας)