ΣΤΡΑΒΙΝΣΚΙ ΕΓΚΩΜΙΟΝO Ιγκόρ, με τα πρώτα έργα του, έβαλε φωτιά στη ΡΥΘΜΟΛΟΓΙΑ της Δύσης, προσβάλλοντας και αναστέλλοντας (φευ, προσωρινώς) τον καλογερίστικο ευνουχισμό της έκφρασης-έκστασης στην υποτονική (καλλιεργημένη) σνομπ Ευρώπη του αντι-tribal μουσικού ναρκισσισμού. Ανέκαθεν, η μουσική που μας αποσπά δυναμικά και πολυδιάστατα την προσοχή ήταν ένα τρόπος το συνειδητό να σταματά να σκέφτεται (λογοκρίνει) και το υποσυνείδητο να οργιάζει - εξ ου και η προϊστορική σχέση τής μουσικής με τη μαγεία και τη θρησκεία (ζωντανή ακόμα στους tribal/μη-ατομικιστικούς πολιτισμούς). Πώς να συγκριθεί λοιπόν η σαβανωμένη από την τυπολατρία "κλασική" μουσική των ευνουχισμένων ευρωσνόμπ ρυθμών με το μαγικό Βακχικό υπερκινητικό σύμπαν του Στραβίνσκι; Κι' όμως επειδή η θλίψη και η υποτονικότητα λειτουργούν παρηγορητικά στους θλιμμένους και στους υποτονικούς (κλασικός ψυχολογικός νόμος: η χαρά σκοτώνει τον λαβωμένο) ο Δυτικοευρωπαίος Απόλλων αντιστάθηκε αποτελεσματικά στον Ανατολικοευρωπαίο Διόνυσο και τουλάχιστον στον χώρο της "έντεχνης" μουσικής (όπως όλοι γνωρίζουμε) τον νίκησε κατά κράτος. Γι' αυτό ακριβώς συχνά-πυκνά καταφεύγουμε στο άναρχο σύμπαν της ποπ-ροκ-ελεκτρολαϊκής πολυπολιτισμικής κουλτούρας ή σε αυτά τα φλας μπακ στον Ιγκόρ.