#3. Οι άνθρωποι που δεν βλέπουν και πολύ μακρυά από τον μικρόκοσμο τους δεν μπορούν να σου προσφέρουν πολλά πράγματα γενικά. Τα οικογενειακά σας προβλήματα είναι διαφορετικά αλλά είναι προβλήματα και μάλιστα σοβαρά. Αλλά η φίλη σου δεν θέλει να το καταλάβει και ούτε πρόκειται. Πολύ συχνά τέτοιοι άνθρωποι επικαλούνται κιόλας το τεράστιο πρόβλημα τους για να δικαιολογήσουν την έλλειψη κατανόησης προς τους άλλους ή διάφορες ανεπάρκειες τους. Εν πάση περιπτώσει, καλό είναι να μην ψάχνεις εκεί την επαφή και το στήριγμα όπως πολύ καλά έκανες.Εμένα η ιστορία αυτή μου θύμισε κάποτε που ήμουν δευτέρα λυκείου, ήταν καλοκαιρινή περίοδος εξετάσεων και συμμετείχα παράλληλα σε μια σχολική θεατρική ομάδα και ήμασταν έτοιμοι να ανεβάσουμε παράσταση, για την οποία χρειάζονταν κάποιες επείγουσες πρόβες. Προσπαθούσαμε να κανονίσουμε, ο καθένας για το κοντό του και το μακρύ του (έχω φροντηστήριο, θέλω να πάω βόλτα, έχω προπόνηση μπλα μπλα) δεν μπορούσε την μια δεν μπορούσε την άλλη, τελικά δεν θέλανε τα χρυσά μου να κανονίσουμε σαββατοκύριακο, για να πάνε και μια βόλτα να ξεδόσουν από το διάβασμα. Εκείνη την υπέροχη περίοδο, ο πατέρας μου είχε πάθει πολύ σοβαρό ατύχημα στο πόδι του και τέσσερις μήνες περίπου δεν μπορούσε να δουλέψει στην οικογενειακή επιχείρηση, οπότε για να μην μείνουμε νηστικοί, ναι διάβαζα, έδινα εξετάσεις, δούλευα. Κι όταν πολύ ευγενικά παρακάλεσα να κάνουμε πρόβα το σαββατοκύριακο, γιατί για μένα ήταν αδύνατο να μπορέσω καθημερινή, και πήγα να εξηγήσω το λόγο, πριν καν προλάβω να ολοκληρώσω, πετάγεται σαν υστερικό ένα κοριτσόπουλο και φεύγει από το δωμάτιο φωνάζοντας "εμένα ο πατέρας μου έχει καρκίνο" και κανένας ποτέ δεν έμαθε ότι εγώ δούλευα και δεν μπορούσα. Με βάφτησαν ομαδικώς κακομαθημένη. Όχι, δεν μπαίνω στη θέση του θύματος γιατί καταλαβαίνω πως όταν σου συμβαίνει κάτι σε που σε ταρακουνάει συθέμελα δεν μπορείς να καταλάβεις κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό σου, και ψάχνεις κάθε ευκαιρία να εξωτερικεύσεις τον πόνο σου και αρπάξεις την όποια υποστήριξη, ενώ θεωρείς ότι είσαι ο μόνος άνθρωπος που τα περνάει αυτά και όταν είσαι 16 είναι πολύ λογικό. Αυτό που στην προκειμένη δεν ήταν λογικό και που με στεναχώρησε ήταν η αντιμετώπιση του περιστατικού από την υπεύθυνη καθηγήτρια, στην οποία όταν εξήγησα πώς έχουν τα πράγματα με αντιμετώπισε λες και της έλεγα ψέμματα.
