#5Ως μαμά δύο παιδιών, το ένα από τα οποία έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας έχω να σου πω τα εξής:Πρώτον, η σχέση μεταξύ των γονιών σου δεν είναι δική σου υπόθεση. Αν έχουν επιλέξει να είναι μαζί από υποχρέωση απέναντι στα αδέρφια σου, οφείλεις να το δεχτείς, κάτι θα ξέρουν παραπάνω. Ξέρω ότι δε σου αρέσει αλλά c'est la vie, ούτε εκείνοι την ονειρεύονταν έτσι τη ζωή τους αλλά προχωράμε με όσα έχουμε.Έπειτα, θα σε συμβούλευα να δεις έναν ειδικό, θα έπρεπε όλοι σας να παρακολουθείστε εδώ και χρόνια από κάποιον, αν δεν το κάνετε ήδη. Ενημερώσου για το πώς νιώθουν οι γονείς που έχουν παιδιά με προβλήματα υγείας, προσπάθησε να σκεφτείς και τη δική τους πλευρά, επίσης ενημερώσου και για το πώς αισθάνονται τα αδέρφια, γενικά ψάξε λίγο (αν και μου δίνεις την αίσθηση ότι το έχεις κάνει). Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να αναλύσει, να σκεφτεί, να θυμώσει, να λυπηθεί, να καταλάβει, να συμπεράνει... αυτές οι διαδικασίες παίρνουν χρόνο (χρόνια, για την ακρίβεια). Προσπάθησε να μην έχεις εσύ "πένθος" όταν πηγαίνεις στο σπίτι σου. Αν εσύ αλλάξεις τη στάση σου, τότε θα δεις ότι κι εκείνοι θα προσαρμοστούν ανάλογα. Όχι αμέσως, είπαμε, θέλει και χρόνο και κόπο.Αυτά να τα κάνεις για σένα, όχι για τους άλλους. Όσο θα μεγαλώνεις κι όταν κάνεις και δικά σου παιδιά, θα αποκτήσεις νέα ελπίδα για τη ζωή σου και πολλές απόψεις σου θα προσαρμοστούν ανάλογα. Στα λέω για να μη στενοχωριέσαι, έχεις μπροστά σου ένα μέλλον να το διαμορφώσεις όπως θέλεις. Έχεις και στις αποσκευές σου ένα δύσκολο παρελθόν που θα σου κάνει και πολύ καλό (εκτός από το να σε λυπεί), κι ας μην τα καταλαβαίνεις ακόμα. Μην "πενθήσεις" μαζί με τους άλλους, απλώς πλησίασέ τους. Κι αυτό μόνο αν το νιώθεις και όποτε το νιώσεις. Τέλος, ως ομοιοπαθούσα με τους γονείς σου, να ζητήσω συγνώμη εκ μέρους τους, αν νιώθεις παραμελημένη. Είναι άδικο και σκληρό και λυπάμαι πολύ και σου εύχομαι καλή δύναμη και καλή καλή τύχη.
