Maggie θυμάμαι, επειδή είχα γελάσει και τότε, ότι την είχες αναφέρει και παλιότερα αυτή τη φίλη, την "εγώ πιο πολύ". Το κάνει η αδερφή μου αυτό, αλλά επειδή δε θα κάτσει να την ψυχαναλύσω, και επειδή μάλλον θα κλάψουμε αν αναλύσουμε γιατί το κάνει, έχουμε σιωπηρά συμφωνήσει ότι θα την κοροϊδεύω και θα γελάμε, όταν π.χ. της λέω "άσε σήμερα είμαι μια ομορφιά-όχι βέβαια όσο εσύ".Έχω φίλη που κάνει ό,τι κάνω -έκανα σπανακόρυζο-κι εγώ, πήγα λαϊκή και είχε ωραίο σπανάκι-α, εγώ έτοιμο, κατεψυγμένο, βαριόμουν να πλένω-κι εγώ κατεψυγμένο, δεν πήρα τελικά γιατί βαριόμουν να το πλύνω.Ε; Η δικιά μου δεν είναι πιο τρομακτική; :DΈχουν κάποια σημαντικά κοινά μεταξύ τους πάντως, αυτές οι δυο. Για μένα δεν είναι ο λόγος που θα ξέκοβα, το ανέχομαι όπως ανέχονται κι εκείνες εμένα, μου δίνουν πολλούς άλλους λόγους να τις θέλω στη ζωή μου. Είναι σίγουρα λυπηρό, τόσο να μην έχει κάποιος εμπειρίες και κατορθώματα να διηγηθεί, όσο και να τα υποτιμά βλέποντας ως σημαντικά εκείνα των άλλων, όπως επίσης είναι λυπηρό να σπεύδει με πάθος να αφηγηθεί τα δικά του σε κάθε ευκαιρία. Νομίζω εγώ προσπαθώντας ν'αποφύγω το τελευταίο, πέφτω συχνά στην παγίδα να μιλάω για τους άλλους. Σίγουρα δεν είναι ο μόνος λόγος που το κάνω όμως. Αλλά δε θα έλεγα ότι νιώθω μειονεκτικά. Έχω εμπειρίες αλλά δεν είναι διασκεδαστικές ή ψυχαγωγικές. Ας πούμε αν ήμουν σειρά, θα έπαιζα στο Μέγκα, όχι στον Αντ1.