Α, μπα μου, συγχαρητήρια για την απάντηση στο #6.Όσον αφορά το #1, διαβάζοντας για την αγωνία του να πάψουμε να υπάρχουμε, θυμήθηκα μια δική μου παιδική φοβία. Ακούγοντας λοιπόν για τη μετά θάνατον ζωή, την οποία είχα λάβει ως εντελώς δεδομένη, με τρομοκρατούσε αφάνταστα η σκέψη της αέναης ύπαρξης. Θυμάμαι νύχτες εκεί γύρω στα 7-8 μου που στριφογυρνούσα στο κρεββάτι μου και μ'έπιανε ταχυπαλμία στη σκέψη: "Δηλαδή για πάντα; ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ; ΤΙ θα κάνω για πάντα; Πώς γίνεται να υπάρχει οτιδήποτε χωρίς τέλος;"Παρεμφερής φόβος με έπιανε με τη σκέψη της έλειψης τέλους στο σύμπαν (αυτό, αν κάτσω και το σκεφτώ, με φρικάρει ακόμη σήμερα) αλλά η έλειψη ενός οριστικού τέλους στην ανθρώπινη ύπαρξη/συνείδηση ήταν πραγματικά ο εφιάλτης μου...