#1 Εμένα προσωπικά ποτέ δε με τρόμαζε το γεγονός πως ο κόσμος μπορεί να υπάρχει και χωρίς εμένα. Αν δεν υπάρχω εγώ, τί με νοιάζει τί θα κάνει ο υπόλοιπος κόσμος, τιιιι;;; Αυτό που με τρόμαζε είναι ότι ο δικός μου κόσμος πεθαίνει μαζί μου. Ότι ποτέ δε θα ξαναξυπνήσω το πρωί, ποτε δεν θα ξανανιώσω το νερό επάνω μου, ποτε δε θα ξανα αισθανθώ, ποτέ δε θα ξαναφάω, ποτέ δε θα μπορώ πια να σκέφτομαι και να αντικρίζω τον ήλιο, το χώμα, τον ουρανό, τα αστέρια και να λέω "μα τί καταπληκτικά που είναι", ακόμα και τα άσχημα θα μου έλειπαν. Το ποτέ δε θα ξανακλάψω, ποτέ δε θα ξαναστεναχωρηθώ, ποτέ δε θα ξαναπονέσω, αν και προφανώς θα μπορούσα να δεχτώ να είμαι χωρίς τα δεύτερα, και όχι χωρίς τα πρώτα. Υπάρχουν πολλές ερωτήσεις που δεν κάνουμε στον εαυτό μας. Ας πούμε, πώς ξέρουμε ότι υπάρχουμε ενώ κοιμόμαστε; Αν το δεις από μία πλευρά, είναι πολύ αστείο ότι σε όσα δεν μπορούμε να απαντήσουμε, ξέρουμε πολύ εύκολα να "αδειάζουμε" τον εαυτό μας, λες και προτιμάμε να είμαστε κακοί ή ηλίθιοι παρά να αναζητούμε. Φοβόμαστε το θάνατο; Είμαστε παιδιάστικοι και εγωιστές. Αναρρωτιόμαστε για τη φύση της αγάπης; Είμαστε νάρκισσοι και δεν δεχόμαστε τους ανθρώπους ως έχουν. Έχουμε εμπειρίες που δεν μπορούμε να προσθέσουμε, να αφαιρέσουμε και να περιγράψουμε με εξισώσεις; Είμαστε παράλογοι και οπισθοδρομικοί. Εγώ, καθώς ερωτευμένη, είμαι και ποιήτρια. Πιστεύω πως μερικές απαντήσεις δεν μπορείς να τις βρεις σε κανένα βιβλίο, παρά μόνο μέσα σου, αν και, για το συγκεκριμένο θέμα που ρωτάς, ο Όσσο έχει πει κάτι πολύ ωραίο, που θα προσπαθήσω να το μεταφέρω σε ελεύθερη απόδοση: Όταν γεννιόμαστε, λέει, ερχόμαστε από τη μήτρα της μητέρας μας, σε έναν κόσμο που μας είναι άγνωστος. Πριν, μας παρέχονταν τα πάντα, είμασταν προστατευμένοι από το "εκεί έξω". Έτσι, συνεχίζει, είναι και η ζωή μας. Ο κόσμος είναι μία μεγάλη μήτρα που μας κυοφορεί, και όταν πεθαίνουμε, το "εκεί έξω" μας είναι τόσο άγνωστο όσο είναι και για ένα νεογέννητο ό,τι υπάρχει εκτός του αμνιακού σάκου του. Όσο μπορεί το μωράκι αυτό να φανταστεί και να συγκρίνει το εξωτερικό με το εσωτερικό, όση σχέση έχει η ύπαρξή του πριν και μετά τη γέννηση, όσο μπορεί να καταλάβει όντας στη μήτρα το πως είναι να βρίσκεται έξω από αυτή, τόσο μπορεί να συλλάβει και ο άνθρωπος το θάνατο. Άραγε φοβάται κάποιος πριν γεννηθεί (νομίζω πως όχι, γιατί δεν έχει την εμπειρία του κινδύνου και της έλλειψης, αλλά τέλοσπάντων); Αυτή η θεώρηση των πραγμάτων μου αρέσει πολύ, γιατί όπως καταλήγει ο Όσσο : Έτσι πρέπει να αισθάνεται και ο άνθρωπος εν ζωή, ότι δηλαδή βρίσκεται σε μία μεγαλύτερη μήτρα από αυτή της οποίας γεννήθηκε, η οποία τον ζωοποιεί και τον φροντίζει μέχρι τη στιγμή του θανάτου του.
