#2 Το πρόβλημα με τη λογική και το συναίσθημα είναι ότι συνηθίζουμε να ονομάζουμε "λογική" συναισθήματα, θεωρώντας ότι έτσι τα προστατεύοουμε από τον εγγενή "παραλογισμό" τους. Παράδειγμα: Πρέπει να πάω στη δουλειά, αλλά βαριέμαι. Το "πρεπει να πάω στη δουλειά", ακούγεται λογική διεργασία, αλλά δεν είναι. Πίσω της κρύβεται ο φόβος "πρεπει να επιβιώσω", η ενοχή "χρωστάω κάπου και πρέπει να 'προσφέρω' ", ενώ το βαριέμαι, είναι εξίσου συναίσθημα (συνήθως θυμός, αλλά πολλές φορές φόβος και λύπη), πίσω από το οποίο κρύβεται το "στη δουλειά μου δεν δημιουργώ, δε νιώθω χαρά, άσε που παραβιάζω τους βιορυθμούς μου αναγκαζόμενος να ξυπνήσω από τις 6 το πρωί". Πρόκειται για σύγκρουση μεταξύ συναισθημάτων. Η καημένη η λογική έχει μια δύσκολη δουλειά, και αυτή είναι να επιλύει τις συγκρούσεις μεταξύ των συναισθημάτων μας. Έλα όμως που την έχουμε ευθυγραμμίσει τη ρημάδα με τις επιταγές "της οικογένειας" "της κοινωνίας" "των άλλων", έτσι ώστε ελάχιστες φορές μπορεί να δει καθαρά; Έτσι, καταλήγει να παίρνει το μέρος, μονόπλευρα, ενός συναισθήματος, "πρεπει να κάνω ό,τι μου λένε" αφήνοντας μονίμως παραπονεμένο το άλλο "θέλω να κάνω του κεφαλιού μου". Η πραγματικότητα είναι, προφανώς, ότι κάποιες φορές είναι καλύτερο για μένα (αλλά και για τους άλλους) να κάνω το πρέπει, και άλλες το θέλω. Το ιδανικό είναι να συμπίπτουν τα δύο, και ο συμβιβασμός μεταξύ τους να είναι όσο γίνεται πιό ανώδυνος, π.χ "Θέλω να φύγω από μία δουλειά που δεν με ευχαριστεί, αλλά φοβάμαι, άσε που νιώθω εγωιστής και παρτάκιας που γουστάρω να κάνω ό,τι μου αρέσει. Ας δω, λοιπόν τα δεδομένα. Είναι πράγματι εγωιστικό να μη θέλω να είμαι εκεί; Κάνω όντως κακό σε κάποιον με το να φύγω; Μπορώ να επιβιώσω χωρίς αυτή τη δουλειά; Νιώθω αλήθεια τόσο άσχημα με το να μείνω; Τί είναι αυτό που πραγματικά με δυσαρεστεί εκεί που βρίσκομαι;" Αυτό, είναι λογική.
