@ ParisiosAν και δυσκολεύομαι να υποθέσω γιατί μπορεί να σε ενδιαφέρει η προσωπική μου εκτίμηση περί ορισμού των εννοιών, δεδομένου ότι στη συζήτηση που προηγήθηκε σου ξεκαθάρισα τη διαφωνία μου ως προς τη δική σου, διευκρινίζοντας παράλληλα τα λεγόμενά μου του πρώτου σχολίου μου και επειδή εσύ μου απάντησες και μόνο γι' αυτό, παρόλα αυτά :Ο δικός μου ορισμός για τον εγωισμό είναι η πεποίθηση ή/και πεπραγμένα ή/και διάθεση που θέτει/ουν εαυτόν ως κέντρο του-κόσμου-των-άλλων/του άλλου.Εγωιστή θεωρώ το άτομο που αποτυγχάνει να αναγνωρίσει και να σεβαστεί το κάθε άλλο πρόσωπο ως αυτόνομη ξεχωριστή οντότητα, ανάμεσα στα άλλα, στην οποία δεν είναι απαραίτητο ο πρώτος να ασκεί κάποια επιρροή. Αναίσθητο χαρακτηρίζω τον συναισθηματικά ανάπηρο που δεν φροντίζει να γνωστοποιήσει τινά τρόπον τη συγκεκριμένη αναπηρία του σε όσους αντιλαμβάνεται ότι δεν την αναμένουν με πιθανό αποτέλεσμα να υποστούν κάποιο δεινό εξαιτίας της παράλειψής του. Στο πλαίσιο πάντα των δι-ανθρώπινων σχέσεων μεταξύ ενηλίκων. Υποθέτω του ορισμού εξαιρούνται συνάνθρωποι είτε με νοητική υστέρηση είτε με βαριές ψυχιατρικές νόσους.(Τους δικούς σου αντίστοιχους ορισμούς τους βρίσκω ισοπεδωτικούς, ίσως και κάπως παιδαριώδεις.)Σχετικά με την ηθική υποχρέωση που μπορεί να διέπει οποιονδήποτε, από την οποία εκπορεύονται τύψεις συνειδήσεως και όσα αυτή (η υποχρέωση) και εκείνες (οι τύψεις) αφορούν και συνεπάγονται (αιτίες, αφορμές, λόγους, αξίες, περιεχόμενο, ηθικούς/κολογικούς στοχασμούς κλπ), κατ' εμέ επαφίενται στην κρίση του ίδιου και μόνο. Το ζήτημα αυτό δε με απασχόλησε ποτέ πέρα από τα στενά όρια του εαυτού μου.