@ ParisiosAγαπητέ Παρίσιε, με ρώτησες τον ορισμό που δίνω εγώ για τον εγωισμό και τους εγωιστές αντίστοιχα και σου έδωσα τον ορισμό που δίνω εγώ για τον εγωισμό και τους εγωιστές αντίστοιχα. Δεν είναι υποχρεωτικό να συμφωνήσεις και καλά κάνεις. Στην ερώτησή σου δεν μπορώ να απαντήσω - ακόμα κι αν ήθελα (επειδή δεν ξέρω κι αν θα ήθελα εξαιτίας της λεπτής προσωπικής της φύσης) - διότι μου είναι εντελώς ασαφές το ρήμα "υπολογίζω" κάποιον. Το πιθανότερο είναι και σ' αυτό άλλη ερμηνεία να του δίνεις εσύ, άλλη εγώ, άλλη ο γείτονας και άλλη η πεθερά μου. Οπότε, αν μπορώ να το θέσω κάπως αόριστα όπως το τοποθετείς, αν ένιωθα ότι δε με υπολογίζει, θα το συζητούσα μαζί του και αν δεν έμενα ικανοποιημένη από τη στάση του το πιθανότερο είναι να χώριζα. Αυτό θα συμβούλευα και κάποιον να κάνει. Αλλά ας μην το προσωποποιούμε περισσότερο και ας μη διυλίζουμε τον κώνωπα. Διαφωνώ με την τοποθέτησή σου περί σεβασμού. Και βέβαια γίνεται να σεβόμαστε κάποιον και να τον δουλεύουμε ταυτόχρονα και πολλά άλλα επίσης. Αν ήταν έτσι όπως τα λες, κανένας δε θα έλεγε ποτέ ψεματα στους γονείς του, για παράδειγμα. Κανένας που τους σέβεται τουλάχιστον. Όπως βλέπεις, εσύ στενεύεις τις έννοιες και όχι εγώ. Αλλά αυτό είναι δικαίωμά σου, το να έχεις δηλαδή όσο στενές απόψεις και άκαμπτες στάσεις επιθυμείς και κρίνεις κάθε φορά και απέναντι σε κάθε έννοια. Εγώ γιατί πρέπει να συμμερίζομαι αυτή τη στενότητα; Ε, λοιπόν, δεν. Ως προς την αναισθησία και τους αναίσθητους, δεν έχω να προσθέσω κάτι σε όσα έχω γράψει. Και από ένα σημείο και μετά, ίσως δεν άπτεται και της αρμοδιότητάς μας το εν λόγω ζήτημα.Επίσης, διαφωνώ με όλη την τελευταία παράγραφό σου και νομίζω ότι επίσης κάλυψα το θέμα από τη δική μου οπτική στα προηγούμενα σχόλιά μου.Δεν είναι ανάγκη να έχουμε όλοι τα ίδια όρια σε οτιδήποτε. Δεν είναι μόνο μαθηματικά η ζωή και οι προσωπικότητες. Δεν είναι ανάγκη να διακατεχόμαστε από κοινή κοσμοθεώρηση και πανομοιότυπο αξιακό κώδικα. Όπως ακριβώς δεν είναι όλα μαύρο ή άσπρο αλλά υπάρχουν πάμπολλες ενδιάμεσες αποχρώσεις σε κάθε ζήτημα - ίσως και σε κάθε άνθρωπο. Πχ. αυτό που για 'σένα είναι ειλικρίνεια, για 'μένα μπορεί να είναι χυδαία έκθεση των μύχιων κομματιών του εαυτού μου, για κάποιον άλλον καθαρή βλακεία και για έναν τέταρτο μια άτοπη έννοια χωρίς κανένα περιεχόμενο. Αντίστοιχα, αυτό που εσύ αποκαλείς κρυψίνοια και το βρίσκεις ανήθικο, για 'μένα μπορεί να είναι απόλυτη προσωπική ανάγκη και να το βρίκω ιερό, για κάποιον άλλον μικρότερης σημασίας απόκρυψη και να το μεταφράζει σε λευκά αθώα (χρήσιμα) ψεματάκια και για έναν τέταρτο, αντίστοιχα, διακριτικότητα και να το βλέπει ως ένδειξη σεβασμού ή ευγένειας απέναντι στον άλλον. Μην κρίνεις εξ' ιδίων όλον τον κόσμο. Δε σου το προσάπτω με αυστηρότητα, λίγο ή πολύ όλοι μας το κάνουμε επειδή παρασυρόμαστε τόσο εξαιτίας των πεπερασμένων δυνατοτήτων κατανόησης που μοιραία συναντά κάθε άνθρωπος όσο και άλλων λόγων (κοινωνικές εγγραφές, πολιτιστικές επιρροές, ατομικά στοιχεία/ιδιαιτερότητες). Αυτά από εμένα.Υ.Γ. Ειλικρινή συγγνώμη (και η δική μου ήταν ειλικρινής) ζητάει κανείς όταν νιώθει μέσα του ότι δεν ήταν συνεπής με τις δικές του επιθυμίες, κρίσεις και αξίες. Όχι όταν έχει να αποκομίσει κάτι απαραίτητα ούτε όταν έχει βλάψει κάποιον άλλον απαραίτητα. Εκτιμώ την καλή σου διάθεση και ευχαριστώ για την αποδοχή.
