#4 Ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις κατά τη γνώμη μου στις σχέσεις, είναι να μένεις κεί εξαναγκαστικά, από ενοχή, λύπηση για τον άλλο ή φόβο για το άγνωστο. Βέβαια θα μου πεις τώρα, ξέρω τι θα μου πεις, "καλά, και δηλαδή πρέπει να άγομαι και να φέρομαι από έρωτα σε έρωτα, θεωρώντας ότι κάποια στιγμή θα συμβεί το "θαύμα" και θα βρω κάποιον με τον οποίο θα θέλω να μείνω μαζί για πάντα και πάντα και ποτέ δεν θα σκεφτώ κάποιον άλλο όσο είμαστε μαζί; Αυτό δεν είναι εκτός από ψεύτικο, και λίγο ανεύθυνο;" Ίσως, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι ότι από όσο περιγράφεις έχεις μία σχέση που δεν σε καλύπτει σε πολύ βασικά σημεία: Δεν έχετε τις ίδιες διαθέσεις, δε σας αρέσουν τα ίδια πράγματα, έχετε άλλες ανάγκες. Εσύ θέλεις να ζήσεις και να αποκτήσεις περιπέτεις και εμπειρίες, και αυτός θέλει κάποια που να είναι δίπλα του και να του κρατάει το χεράκι. Από μία άποψη, είστε εξίσου εγωιστές, αλλά και εξίσου άνθρωποι. Αν το δεις από την άλλη πλευρά, δεν είναι π@@στικο να υποκρίνεσαι ότι του δίνεις κάτι που δεν μπορείς να του δώσεις, και που αν χωρίζατε ίσως να έβρισκε μία άλλη που να μπορεί; Και έπειτα, για πόσο καιρό νομίζεις ότι θα αντέξεις να είστε μαζί κατά αυτό τον τρόπο; Η υπόγεια απογοήτευση που θα νιώθεις, εκτός αν βρεις κάποιο άλλο μέσο να τη διαχειριστείς, θα βγει στην επιφάνεια. Ξέρω ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο τα περιγράφω, όμως θεωρώ καλό να έχεις μπροστά σου και την άλλη άποψη, δεν είναι απαραίτητο να είσαι "η τσ@@ γκόμενα που παράτησε τον άλλο στα προβλήματά του για να κάνει τη ζωή της", μπορεί να είσαι και "η μια χαρά τύπισσα, που ξέρει μέχρι πού μπορεί να δώσει και αρνείται να κοροϊδεύει τον εαυτό της κάνοντας δυστυχισμένους δύο ανθρώπους χωρίς λόγο"
