το κυνήγι όπως και το ψάρεμα για τους ανθρώπους που το εξασκούν δεν είναι σε καμιά περίπτωση άθλημα, μιας και δεν μαζεύεις πόντους και δεν ανταγωνίζεσαι κανέναν και επίσης είναι κάτι πολύ παραπάνω από χόμπι. Το κυνήγι στην Ελλάδα τουλάχιστον, δεν χει να κάνει σε καμιά περίπτωση με την αριστοκρατία, κατά βάση ασκείτε απο τις λαϊκότερες βάσεις και όχι μόνο βέβαια ( ο Θανάσης Παφίλης του ΚΚΕ είναι ένας από αυτούς). Είναι ένα αρχέγονο ένστικτο που έχει περάσει στο DNA των ανθρώπων. Όσοι δεν εξημερώθηκαν στα κλουβιά των σύγχρονων πόλεων και ήρθαν σε επαφή απο την παιδική τους ηλικία με την φύση και τα θηράματα, αυτό το ένστικτο ζωντάνεψε. (Για παράδειγμα τα Μπίγκλ είναι απο τις καλύτερες ράτσες ιχνηλατών, λόγο της ομορφιάς τους τα τελευταία χρόνια τα παίρνουν άνθρωποι άσχετοι με το κυνήγι. Αυτός ο σκύλος όταν στην ηλικία των δυο τριών χρονών δει λαγό, το πιθανότερο είναι να τα κάνει πάνω του) . Είναι το ίδιο ένστικτο που σου δίνει χαρά όταν μαζεύεις ζοχούς και ραδίκια απο το βουνό ή όταν μαζεύεις σαλιγκάρια κάπαρη, θυμάρι ή κρίταμο. Είναι το ένστικτο του τροφοσυλλέκτη, του ανθρώπου που φέρνει τροφή στο σπίτι αλλά και κάτι πολύ περισσότερο. Μπορεί να μην έχουμε ανάγκη πλέον αυτή την τροφή ( που την έχουμε, μιας και η ποιότητα της είναι εξαιρετική και αναντικατάστατη) , η ικανοποίηση όμως απο την προσπάθεια και απο την επιτυχία είναι κάτι που δεν περιγράφεται και δεν αντικαθίσταται. Σε συνδυασμό με την επαφή και με την κατανόηση της φύσης ,η καλύτερη ψυχοθεραπεία. Δεν περιμένω να καταλάβετε, έτσι και αλλιώς αν δεν το νιώθεις δεν μπορείς να καταλάβεις. Τελευταία προσπάθεια για να σας δώσω να καταλάβετε ,θα σας φέρω το παράδειγμα ενός σκύλου, ελπίζοντας τα ζωοφιλικά σας αισθήματα να βοηθήσουν. Τα κυνηγόσκυλα όπως σας είπα και παραπάνω, μπορούν να είναι είτε του καναπέ ,είτε του βουνού, ανάλογα τα βιώματα, το ίδιο εύκολα, όπως και ο άνθρωπος . Επίσης και αυτά όπως και ο άνθρωπος δεν έχουν την ανάγκη του κυνηγιού για να τραφούν, άρα όποιο πάθος έχουν είναι καθαρά ενστικτώδες. Κάποια στιγμή λοιπόν ο αδελφός μου είχε ένα σκύλο ο οποίος διαγνώσθη με μεγαλοκαρδία. Ο αδελφός μου αναγκάστηκε να μην παίρνει στο κυνήγι πια αυτόν τον σκύλο γιατί η ανακοπή στο βουνό ήταν πολύ πιθανή. Το πρώτο πρωινό που ο αδελφός μου πήρε στο κυνήγι κάποιο άλλο σκυλί και όχι το άρρωστο, ο σκύλος απο την λύσσα του να βγει απο την εξώπορτα και να ακολουθήσει ,πέθανε απο ανακοπή ,λίγα λεπτά μετά την αναχώρηση του αδελφού μου. Αυτο θα πει παθος και μια σταλια του κουβαλάμε και εμείς , όντας λίγο πιο πρωτόγονοι και ακατέργαστοι. Όσο για τον Σάκη, καταδύεται με ελεύθερη κατάδυση έως και τα 30 μέτρα βάθος κρατώντας την ανάσα του για να πιάσει αυτά τα ψάρια που βλέπετε στις φωτογραφίες. Ναι καλά άκουσες με μια ανάσα. Το ίδιο κάνω και εγώ, όποτε λοιπόν ανεβάζω κανένα ψάρι ,είμαι πολύ μα πάρα πολύ περήφανος γι' αυτό που κατάφερα. Για να το καταφέρω αυτό περάσαν πολλά χρόνια προσπαθειών, στερήσεων και προπονήσεων . Αν θεωρείς ότι είναι κάτι εύκολο και ο κάθε ένας μπορεί να το κάνει ,εγώ είμαι στην διάθεση σου ,να σου δώσω όποιο εξοπλισμό θες για να διαπιστώσεις το αντίθετο. Υ.Γ : Ελπίζω να καταλαβαίνεις ότι αν θεσμοθετούσαμε το κυνήγι του/της Theorendil ,θα μιλούσαμε για θεσμοθέτηση της ανθρωποκτωνίας .
