Στο "Βιετνάμ γιε-γιε" ο Σαββόπουλος έχει ξεσηκώσει αυτούσια τη μελωδία από το ρεφραίν τού "It Ain't me Babe", αλλά η επιρροή είναι, λέει, η λέξη "βροχούλα", που την έβαλε βέβαια πρόχειρα για τον φόβο των Ιουδαίων, αντί του αρχικού "τα αεροπλάνα" (σε νεότερες εκτελέσεις πάντα λέει το δεύτερο).Στο "Ενέχυρο" ο Μούτσης έχει ένα ολόκληρο τραγούδι βασισμένο στο "Ballad of a Thin Man" (από πολύ ανώτερο δίσκο του Dylan), με κλεμμένο κανονικά (ΘΕΜΙΤΑ κλεμμένο, hommage) το στίχο του ρεφραίν, αλλά η επιρροή εντοπίζεται στον Αντώνη που αυτοπυρπολήθηκε, δηλ. καμία σχέση με Hurricane.While we're at it, το "Μακρύ Ζεϊμπέκικο για τον Νίκο" δεν είναι επηρεασμένο από το "Hurricane" αλλά από το "Joey", του ίδιου δίσκου (το πρώτο υποστηρίζει την αθωότητα του Hurricane, το δεύτερο μιλά για έναν κακοποιό μεν, αλλά "με αρχές", στην παράδοση παλιών λαϊκών και δημοτικών τραγουδιών--εκεί πατάει ο Σαββόπουλος, και γι' αυτό το κάνει ζεϊμπέκικο).Τώρα το τι σχέση έχει ο Hurricane με έναν που αυτοπυρπολήθηκε είναι άλλο θέμα, όπως και το γιατί Dylan και όχι π.χ. Lou Reed, στον οποίο είναι και πιο κοντά φωνητικά ο Μούτσης, όπως και (κατά μείζονα λόγο, θεματικά/φωνητικά) στον Cohen, που είχε χρησιμοποιήσει βιολί πρόσφατα στο "Recent Songs". Το βιολί εξ άλλου είναι το πρώτο όργανο που έμαθε ο Μούτσης. (Ναι, προφανώς είχε ακούσει και τη Scarlet Rivera.)Το "Desire" είναι από τα σχετικώς ελάσσονα άλμπουμ του Ντύλαν (αν και φωνητικά από τις καλύτερες στιγμές του) και η δημοτικότητά του στην Ελλάδα (όπως και του άλμπουμ που ακολούθησε, του "Street Legal") απλή παρακαταθήκη μπαρόβιων της Μεταπολίτευσης που ανακάλυπταν τον Ντύλαν μαζί με τους Floyd και τους... Dire Straits, αλλά φυσικά τον έβαζαν πιο κάτω απ' αυτούς (άσε από τίποτε... Deep Purple), λόγω φωνής και γενικής ιδιορρυθμίας.Τώρα, αν οι Έλληνες παλαιοροκάδες έχουν σχέση ειδικά με το "One more cup of coffee" (πολύ καλό τραγούδι, θα μπορούσε να είναι το καλύτερο της καριέρας κάποιου άλλου, αλλά έλασσον με ντυλανικά κριτήρια), είναι απλώς θλιβερό και βασικά να τους βράσω τέτοιους παλαιοροκάδες, αν ξέρουν αυτό και δεν τους λέει τίποτε το "Visions of Johanna" ή και το πολύ ανώτερο του "Desire" πιο πρόσφατο "Love and Theft", μια υπέροχη σπουδή στη λαϊκή μουσική που ελάχιστοι εδώ κατάλαβαν κι όλοι οι άλλοι νοστάλγησαν το... "Senor".Tούτων λεχθέντων, στο οπισθόφυλλο υπάρχει όντως επιρροή (τα τραπουλόχαρτα το προδίδουν, βέβαια ο Dylan έχει Ταρώ, οι δικοί μας ό,τι να 'ναι).Εν ολίγοις: έργο ενός casual ακροατή του ροκ με πολλές και διάφορες επιρροές, όχι μόνο ροκ: υπάρχει φυσικά Ηράκλειτος, όπως υπάρχει και Εγγονόπουλος, με δύο κλεμμένους/hommage στίχους σε ισάριθμα τραγούδια--άλλο ένα κοινό με τον Σαββόπουλο, και με ανάλογη απήχηση, στη μία περίπτωση: το "αυτή η άμυνα πού θα μας βγάλει" έγινε ρεφραίν, το "γριά μάνα πού την πας τη λάμπα" πέρασε πιο απαρατήρητο. "Απάντηση" σημαίνει κάτι άλλο. Σημαίνει "αφομοιώνω κάτι και διαμορφώνω τη δική μου εκδοχή". Το "Μακρύ Ζεϊμπέκικο"τον Σαββόπουλο είναι όντως απάντηση στον Dylan, που προηγήθηκε στον εκσυγχρονισμό μιας λαϊκής παράδοσης. Εδώ δεν υπάρχει απάντηση, αλλά κάποιες σκόρπιες επιρροές, που θεματικά ΔΕΝ συναντούν τον Dylan, και πάντως όχι αυτόν του "Desire". Ή, αν τον συναντούν δεν βλέπω κάποια σχετική απόδειξη.(Βέβαια, προσπαθώ να κάνω σοβαρές παρατηρήσεις και πιο κάτω διαβάζω για το ελληνικό... Γούντστοκ του... Πορτοκάλογλου.Εντάξει, ας είναι. "One More Cup of Coffee", χαλαρά...)
