Κάθε φορά που διαβάζω Αμβρόσιο με πιάνει η ψυχή μου. Όχι τόσο για αυτά που λέει (είναι ολοφάνερο ότι τα έχει χαμένα), αλλά γιατί βλέπεις να βγαίνει, σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, και όλος ο οχετός των υποστηρικτών του. Ελλαδίτσα, έχεις πάρα πολύ δρόμο ακόμα.
