#1Βέβαια να πούμε ότι έλλειψη τακτ και αναισθησία δηλώνει παρομοίως και η γλαφυρή περιγραφή καταστάσεων, που μπορούν ν'αποδοθούν και χωρίς τις λεπτομέρειες εκείνες που είναι ακριβώς αυτές που προκαλούν σ'εσένα, δικαιολογημένα, αηδία. Επειδή όντως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για τη συνάδελφο, προφανώς γίνεται ακούσια, ασυνείδητα και όχι από αναισθησία, κάνε κάτι για σένα: Γιατί ένιωσες την ανάγκη να μας πεις χαρτί και καλαμάρι ό,τι γίνεται στην τουαλέτα, προκαλώντας μας τα ίδια συναισθήματα αηδίας; Μήπως να της το πεις τη στιγμή που θα μπαίνει στην τουαλέτα; Για το μασούλημα βρήκες τη λύση μόνη σου, μουσικούλα.-------Ο hubby έχει έναν ανεψιό που πάσχει από σύνδρομο Άσπεργκερ σε ποσοστό άνω του 70%. Η μαμά του ένας γλυκύτατος άνθρωπος, χαμηλών τόνων, μικροκαμωμένη, σαν νεραϊδούλα και προσπαθεί πολύ αλλά δυστυχώς είναι αργά γιατί διαγνώστηκε η κατάσταση στα 18 (άλλη ιστορία αυτή, τόσο τραγική, δυστυχώς) έχει μια μικρότερη αδερφή, ένα τυπικό, έφηβο κορίτσι του 2018, ξύπνιο και μια χαρά, και ο μπαμπάς είναι κάπως οπισθοδρομικός, αμόρφωτος και κοινωνικά όχι ιδιαίτερα καλλιεργημένος, καλός πατέρας όμως. Την πρώτη φορά που πήγαμε σπίτι τους ήταν λίγους μήνες μετά τη διάγνωση του παιδιού, εγώ γνώριζα μόνο τη μητέρα του, και πήγαμε μετά από δική της πρόσκληση μήπως και βοηθούσαμε λίγο την κατάσταση (ήλπιζε), επειδή το παιδί αρνούνταν να παρακολουθήσει τα μαθήματα της σχολής που είχε περάσει. Αν δεν ήξερα τίποτα ούτε καν θα υποψιαζόμουν κάτι, γιατί ο μικρός ήταν όπως συνήθως οι 18χρονοι που έχουν επισκέψεις τον θείο με τη γυναίκα του, που είναι άγνωστη: Έπαιζε με το κινητό, απαντούσε ευγενικά σε κάθε ερώτηση σχετικά με τα βαρετά (μαθήματα/σχολές/ ενδιαφέροντα), αντιδρούσε ενοχλημένος στις παρατηρήσεις των γονιών του πάνω σ'αυτά, κοφτά και λιγομίλητα, πράγμα που θα απέδιδα στο ότι συγκρατείται από ευγένεια να μην πει περισσότερα, και γελούσε με τα αστεία του θείου του, ο οποίος επικοινωνεί πολύ όμορφα με όλες τις ηλικίες. Μέχρι που ήρθαν οι πίτσες και ξεκίνησε να τρώει πρώτος, με διαφορά δευτερολέπτων ίσως από την αδερφή και τη μαμά του. Σ'αυτό το διάστημα σκέφτηκα με λύπη ότι δεν έχει έλεγχο και συναίσθηση, δεν έχει κοινωνικές δεξιότητες. Αν δεν ήξερα θα σκεφτόμουν "ααα, δεν του έμαθε η μικρή νεράιδα να τρώει σωστά;". Και εκείνη τη στιγμή άρχισε να τρώει η νεραϊδομαμά, με τον ίδιο ακριβώς θόρυβο και στο καπάκι η αδερφή. Όλα αυτά σε δευτερόλεπτα βέβαια αλλά είχα παγώσει, για την ακρίβεια, τρόμαξα. Μιλάμε για έντονο πλάτσα πλούτσα, αυτό που και ο κολλητός σου να το κάνει ντρέπεσαι να πεις "ρε μλκ πιο σιγά" ή γελάς γιατί νομίζεις ότι το κάνει επίτηδες. Ο μπαμπάς, που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε πει τόσα λάθος πράγματα στο παιδί του, που έδειχναν ότι αδυνατεί- όχι ότι δε θέλει- να κατανοήσει την κατάσταση και την ειδική μεταχείριση που χρειάζεται, έτρωγε καθαρά κι αθόρυβα.Προφανώς δε βοηθήσαμε, παρά μόνο τη μητέρα που μίλησε, τα είπαμε, τα ξαναείπαμε και μπορεί εκείνο το βράδυ να κοιμήθηκε λίγο καλύτερα. Κάθε φορά που μιλάμε λέμε ακριβώς τα ίδια, σαν να είναι η πρώτη φορά εντυπωσιάζεται από αυτά που της λέω, τρόπους σχετικά με το πώς θα είναι καλύτερα να διαχειριστεί μια κατάσταση και κυρίως τις αντιδράσεις, επαναλαμβάνει ακριβώς τις ίδιες καταστάσεις σαν κάτι εξωπραγματικό. Είναι τραγικότατο, από τα πιο θλιβερά που μπορεί να αντικρύσει κανείς, έναν άνθρωπο που διανοητικά δεν μπορεί ν'αντιληφθεί ότι αυτό που εκείνος θεωρεί ως υπερπροσπάθεια, στην πραγματικότητα όχι μόνο είναι αδύνατον να έχει θετικό αποτέλεσμα, αλλά βλάπτει. Και να φανταστεί κανείς ότι πήγαιναν ως γονείς σε ψυχολόγο και το παιδί σε ψυχίατρο, μέχρι που ο δεύτερος διέκοψε, κάπως απότομα μάλιστα. Και ακόμα πιο τραγικό το ότι αυτό το παιδί, εμένα που με είδε για καμιά ώρα, όταν έφυγε μου έδωσε το χέρι, μου είπε ότι χάρηκε και να ξαναπάω. Που σημαίνει ότι δεν χρειαζόταν τίποτα παραπάνω από κάποιον που στοιχειωδώς να καταλαβαίνει, όχι κάποιον ειδικό, για να έχει μια καλύτερη ποιότητα στη ζωή του.
