Να προσθέσω πως μπορούν κάλλιστα κατά την γνώμη μου να γίνουν και επιπλέον παραλληλισμοί (εν μέρει χιουμοριστικοί) ανάμεσα στα πολιτικοθρησκευτικά κινήματα του Ιουδαϊσμού την εποχή του Δεύτερου Ναού (και ειδικά την περίοδο της Ρωμαϊκής κατάκτησης) και των ιδεολογικών τάσεων που βλέπουμε στην νεοελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια: Έτσι, οι Φαρισσαίοι (από τους οποίους χονδρικά προέκυψε ο Ραββινισμός) θα μπορούσαν να παραλληλιστούν με την συστημική Αριστερά (ΚΚΕ και Σύριζα), οι Σαδδουκαίοι (που ήσαν ανοιχτοί στον εξελληνισμό και δεν πίστευαν στον Μεσσία) με τους λεγόμενους "Μενουμευρώπηδες", οι Ζηλωτές (το "ένοπλο κόμμα") με τους αριστεριστές (κλπ) και οι Εσσαίοι (οι πλέον συντηρητικοί) με την Εκκλησία (ως πολιτικό κόμμα). Βέβαια τέτοιου είδους διαχωρισμός μιας κοινωνιας ανάμεσα σε τέσσερις (χονδρικά) τάσεις (συντήρηση/κοσμοπολιτισμός/ριζοσπαστισμός/επιστροφή στις εξιδανικευμένες ρίζες) είναι αρκετά συνηθισμένο φαινόμενο, ιστορικά.