#7 Θέλω να σχολιάσω αυτό: "αν και εγω δεν τον εχω συγχωρήσει που μου εβγαζε το λάδι επειδη δεν καταλάβαινε (αν και ιδιαίτερα ευφυης) αυτονόητα πραγματα!" !! Φίλη σε νιώθω στο πετσί μου!! Πραγματικά δεν ξέρω πως γίνεται κάποιος που είναι έξυπνος, ευφυής, ιδιαίτερα ευφυής, να μην καταλαβαίνει.... όχι.. όχι.. να μην κάνει λογικούς συνειρμούς που οδηγούν σε λογικά συμπεράσματα (αυτή είναι η σωστή διατύπωση), μόνος του. Το έχω βιώσει αυτό και πραματτικά με ξεπερνάει! Για μένα ήταν η δική μου κρίση στη σχέση μου αυτό το πράγμα, όταν το παιδί μας ήταν μωρό. Ο συζυγός μου, πανέξυπνος, υπερταλαντούχος, ικανότατος, με μυαλό ξυράφι και σκέψη καθαρή και ικανή σχεδόν όσο της Λένας (μηχανικός, αριστούχος του ΕΜΠ, προγραμματιστής, υπερταλαντούχος), να μην μπορεί να σκεφτεί από μόνος του βασικά πράγματα! Πχ. το μωρό δεν πρέπει να το αφήνουμε ούτε ένα δευτερόλεπτο στην αλαξιέρα μόνο του. Ανα πάσα στιγμή μπορεί να γυρίσει και να πέσει κάτω. Ε, πέραν του ότι δεν το είχε σκεφτεί από μόνος του (ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ?????!!!) δεν μπορούσε με τίποτα να το δεχτεί. Το θεωρούσε υπερβολική σκέψη! Ωσπου μια μέρα, την άφησε την ομορφιά μόνη της (ήταν 6 μηνών) για να πάει να πάρει κάτι από το άλλο δωμάτιο (γιατί φυσικά εγώ μιλούσα αλλά αυτός με γείωνε) και όταν επέστρεψε την πέτυχε ακριβώς την ώρα που έπεφτε. Ευτυχώς ήταν τέτοιο το timing που πρόλαβε και την έπιασε στον αέρα. Ευτυχώς, γιατί το παιδί θα είχε χτυπήσει σίγουρα άσχημα! Μετά από αυτό την έπαθε τη σοκάρα του και δεν το ξαναέκανε αυτό το συγκεκριμένο. Αλλά εγώ απέκτησα μια άσπρη τούφα από την τρομάρα μου. Ε το συγχωρείς αυτό? Όχι.Και αυτό είναι ένα από τα πολλά παρόμοια περιστατικά , που συνέβαιναν που με έβγαζαν από τα ρούχα μου και με έκαναν να αισθάνομαι ανασφάλεια και μοναξιά. Να αισθάνομαι ότι παλεύω μόνη μου και ότι δεν μπορώ ούτε λεπτό να βασιστώ πάνω του. Και βέβαια όταν κάποιος σου προκαλεί τέτοια πίκρα, μετά δεν τον θέλεις, τον βλέπεις εχθρικά. Ανρθωπινο είναι.Εγώ τον έβαλα κάτω και του τα είπα. Γιατί στην αρχή ήμουν κι εγώ χαμένη στην αντιπαράθεση. Με ξεπερνούσε τόσο πολύ που δεν έβλεπε μόνος του τα προφανή και τα αυτονόητα που εξοργιζόμουν. Και αντι να του μιλάω ωραία και να του εξηγώ, του την έλεγα συνέχεια. Και ήμασταν συνέχεια στην κόντρα.Τελικά τα βρήκαμε γιατί και εγώ κατάλαβα ότι γινόμουν υστερική, και αυτός κατάλαβε ότι πρέπει να με ακούει. Και από ένα σημείο και ύστερα, προσπάθησε πολύ αυτός, να ακολουθεί τις οδηγίες χωρίς να τις αμφισβητεί ακόμα κι αν τις θεωρούσε τρελλές. Κι εγώ να συγκρατώ τον εκνευρισμό μου. Και έτσι κάπως ισορροπήσαμε πάλι.Υπομονή, πάντως. Γιατί τα terrible twos μπορεί να τελείωσαν αλλά ήρθαν τα horrible threes. Και αυτά μπορεί να κρατήσουν μέχρι τα 5! Οπότε πρέπει να βρείτε έναν τρόπο να ισορροπήσετε γιατί αλλιώς θα ισοπεδωθείτε. Το 2ο παιδί, σίγουρα θα επιδεινωσει την ήδη τεταμένη κατάσταση.
