#7Ωραία ερώτηση. Η εμπειρία μου μου έχει δείξει ότι, όπως η μάνα δεν γεννιέται μάνα, αλλά εκπαιδεύεται για να γίνει επί της πράξης με διάφορους τρόπους, τόσο και πάρα πολύ λιγότερο ο πατέρας δεν διαθέτει από γεννησιμιού του το εσωτερικό υλικό για να γίνει πατέρας με την φουλ έννοια του όρου. Χρειάζεται να "τριφτεί" με το παιδί (όχι μόνο μια ώρα για να κάνεις μπάνιο...), χρειάζεται να επιβάλλει ενός είδους πειθαρχία (δεν είναι η μάνα μόνο ο υπεύθυνος και συνήθως επειδή ακριβώς έχει περισσότερη τριβή με το παιδί, της παίρνει και το θάρρος ευκολότερα), χρειάζεται να είναι αντίβαρο στη μάνα ώστε το παιδί να βρει ισορροπίες (δεν εννοώ να διαφωνούν οι γονείς σε θέματα παιδαγωγικής αρχής φυσικά), και να ματαιωθεί εν μέρει κι αυτός σε ορισμένα πράγματα, που αλλιώς τα περίμενε, ώστε να συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλο και τρομερό ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ είναι το μεγάλωμα ενός παιδιού. Για να σε παρηγορήσω πάντως, πάλι από την εμπειρία μου, το δεύτερο παιδί δεν είναι όπως το πρώτο. Αφενός όταν γεννηθεί το πρώτο παιδί δεν γνωρίζεις στην ουσία τίποτα από παιδιά (ακόμα και το επάγγελμά σου να είναι τα παιδιά, στο δικό σου το παιδί είναι ελαφρώς διαφορετικά), αφετέρου πέφτεις με τα μούτρα πάνω του με αποτέλεσμα το άγχος να εκτινάσσεται στα ύψη και το παιδί να εκδηλώνει συμπεριφορές που απορρέουν κι από το δικό σας άγχος. (Κι αυτό θα σας το είπε σίγουρο κι η ειδικός)Στο δεύτερο παιδί, αντίθετα, πέφτουν οι τόνοι, απλούστατα επειδή δεν υπάρχει το περιθώριο για να είστε τόσο επικεντρωμένοι πάνω του (υπάρχει κι άλλο ένα πίσω που σας χρειάζεται ακόμη). Αυτό άλλωστε αντανακλάται και στην ψυχολογία με την σειρά γέννησης των αδερφών στην οικογένεια (μεγάλη αλήθεια). Επιπλέον κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Ακόμα και από τους ίδιους γονείς, ακόμη και μεγαλωμένα με τις ίδιες αρχές στο ίδιο περιβάλλον, κάθε παιδί φέρει δικό του χαρακτήρα εγγεγραμμένο στο hard disk. Αν πρόκειται να κάνετε άλλο παιδί είναι χρήσιμο να συζητήσετε για όσα έγιναν και να σκεφτείτε κατά πόσον το πρόβλημά σας είναι η προσδοκία που έχει (που την έχουν πολλοί μπαμπάδες!) ότι θα γυρνάει σπίτι από τη δουλειά και θα βλέπει μια αμερικάνικη βινιέτα της δεκαετίας του '50 σε τεχνικολόρ με χαμόγελα Colgate σε όλη την οικογένεια. Γιατί αυτό δεν υπάρχει. Αν υπάρχει κάπου είναι μια προσπάθεια "κουκουλώματος" από την μάνα ή οποιονδήποτε άλλον φροντιστή για να δωθεί μια εντύπωση. Πρέπει να είναι λοιπόν διατεθειμένος και να μαλώσει και να γίνει δυσάρεστος και πρέπει να είναι επίσης διατεθειμένος και να πάρει κάποια πράγματα στο χιούμορ. Γενικώς το χιούμορ λύνει τα χέρια στους γονείς και το εκτιμούν και τα παιδιά. Αλλιώς μην κάνετε δεύτερο. Δεν είναι και για να πέσετε να πεθάνετε. Η κοινωνική πίεση έτσι κι αλλιώς κάτι θα βρει να πει ό,τι και να κάνετε όπως και να το κάνετε. Γκαραντί.
