Εγω αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πως αφήνουν κάποιοι άνθρωποι να περάσουν τόσα χρόνια και να παραμένουν κολλημένοι σε μια ανάμνηση, που τις περισσότερες φορές ήταν ¨αγάπη¨ από την μια πλευρά αντί να βάλουν τα πράγματα κάτω και να προχωρήσουν την ζωή τους. Αν ήταν ο άντρας/γυναίκα της ζωής τους όταν θα υπήρχε μια ευκαιρία να είναι μαζί, θα την άρπαζαν και θα προσπαθούσαν, ενώ εκείνοι τους λενε όχι ευχαριστώ (πολύ ευγενικά σε αυτή την περίπτωση). Και αντι ο άλλος να κατσει να σκεφτει, να το αναλύσει, να δει τα λαθη του, τα λαθη του αλλου, τα red flags που εδειχναν οτι οι αλλοι δεν ήθελαν κατι παραπανω κλπ, αυτοί κάθονται και λένε οχι αυτος ήταν ο αντρας της ζωης μου και τέλος και αφήνουν να περάσουν τόσα χρόνια τσαμπα αντι να βρουν κάποιον ανθρωπο που οντως θελει να είναι δίπλα τους. Πραγματικά αυτο με κάνει έξαλλη!