Ήμουν κάποτε με την φίλη μου σε πολύ μικρό νησί της "άγονης" γραμμής πολύ κοντά στην Πάτμο για διακοπές. Αράζαμε λοιπόν όπως όλοι οι υπόλοιποι επισκέπτες του νησιού στην γνωστή ταβέρνα στο μικρό λιμανάκι όπου έπαιζε κατά κόρον κάτι βαριά ρεμπέτικα και (κυρίως) "έντεχνο", ακούγοντας στίχους σε στυλ "την νύχτα που σε γνώριζα βγήκε η αρμπαρόριζα" και διάφορα τέτοια παρεμφερή και εξόχως γραφικά, κάνοντας υπομονή και προσπαθώντας να μην σκάσουμε στα γέλια από την γελοιότητα του πράγματος, σεβόμενοι τους υπόλοιπους θαμώνες που έδειχναν να απολαμβάνουν το μουσικό μοιρολόι σιγοτραγουδώντας. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η αντίθεση μεταξύ του πανέμορφου τοπίου και της ηχητικής μιζέριας του soundtrack. Παραδίπλα μας καθόταν ένα ζευγάρι που, όπως κι εμείς, έμοιαζε λίγο "παράταιρο" με την υπόλοιπη πελατεία, αλλά και με τους ντόπιους σαλβαροφορούντες και σανδαλοφορούντες ιδιοκτήτες της ταβέρνας - ας πούμε ότι ήμασταν λίγο πιο "ουδέτεροι" εμφανισιακά, χωρίς όμως κάποια εξεζητημένη διαφορά. Κάποια στιγμή, μετά από 2-3 ώρες, και επειδή δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνει κανείς εκεί μέσα στην ντάγκλα του καταμεσήμερου, τα σαραντάρια και την ξεραϊλα από το να αράζει στην ταβέρνα για να έχει και λίγη σκιά, και επειδή το μοιρολόι είχε αρχίσει εμφανώς να γίνεται και για αυτούς λίγο ενοχλητικό, ρώτησαν πολύ ευγενικά οι άνθρωποι τον ταβερνιάρη που καθόταν με την αδερφή του στο διπλανό εξ αυτών τραπέζι αν γίνεται να ακούσουμε και κάτι διαφορετικό - χωρίς να εκφράσουν κάποια προτίμηση ή να κάνουν κάποια υπόδειξη. Αφού τους κοίταξαν με το πιο υποτιμητικό και ταυτόχρονα επιτιμητικό ύφος που έχω δει ποτέ, η αδερφή του (που είχε ενοικιαζόμενα δωμάτια λίγο παραπάνω) τους είπε εντελώς απαξιωτικά και επί λέξει ότι "Το μέρος εδώ δεν είναι για τουρίστες. Είναι για ταξιδιώτες..." Ο ταβερνιάρης χαμογέλασε αλαζονικά, τους κοίταξε και δεν είπε τίποτα. Τα ίδια αλαζονικά χαμόγελα είχαν και οι υπόλοιποι πελάτες που άκουσαν την ερώτηση. Εκείνη ακριβώς την στιγμή, ανεξήγητα, θυμήθηκα την σκηνή από το Stand By Me με τον ευτραφή έφηβο που κάνει εμετό πάνω στο κοινό του pie eating contest. Μου ήρθε κι εμένα να ξεράσω κυριολεκτικά πάνω τους. Πάνω στο πρόσωπό τους. Πάνω σε όλους. Δεν ξέρω γιατί, αλλά το άρθρο σας μου θύμισε αυτό το περιστατικό...