Περὶ τῆς τάξεως τῶν πολιτῶνἌρθρ. 4. – Κάθε ἄνθρωπος γεννημένος, καὶ κατοικῶν εἰς τὸ αὐτὸ τὸ βασίλειον εἰκοσιενὸς χρόνου ἡλικίας, εἶναι πολίτης.Κάθε ξένος εἰκοσιενὸς σωστοῦ χρόνου, ὅστις κατοικῶντας εἰς αὐτὸ τὸ βασίλειον πρὸ ἑνὸς χρόνου ζῇ μὲ τὸ ἐργόχειρὸν του, εἶναι πολίτης.Ἐκεῖνος ὁποῦ ἀγοράζει ἕνα ὑποστατικὸν εἶναι πολίτης.Ἐκεῖνος ὁποῦ νυμφεύεται μίαν Ἑλληνίδα εἶναι πολίτης.Ἐκεῖνος ὁποῦ παίρνει ἕνα ψυχοπαίδι εἶναι πολίτης.Ἐκεῖνος ὁποῦ ὁμιλεῖ τὴν ἁπλῆν ἤ τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν καὶ βοηθεῖ τὴν Ἑλλάδα, ἄς διατρίβῃ καὶ εἰς τοὺς ἀντίποδας (ἐπειδὴ τὸ ἑλληνικὸν προζύμι ἐξαπλώθη καὶ εἰς τὰ δύο ἡμισφαίρια εἶναι ἕλλην και πολίτης.Καὶ τέλος πάντων κάθε ξένος, τὸν ὁποῖον η διοίκησις στοχάζεται πῶς εἶναι ἄξιος κάτοικος τῆς πατρίδος, ἤγουν καθὼς ἔνας καλὸς τεχνίτης, ἕνας προκομμένος διδάσκαλος, ἕνας ἄξιος πατριώτης, εἷναι δεκτός εἰς τὴν πατρίδα καὶ ἠμπορεῖ νὰ μετέρχεται ἰσοτίμως τὰ δίκαια ὁποῦ καὶ ὅλοι οἱ συμπολῖται.Ἕνας ξένος φιλόσοφος ἤ τεχνίτης Εὐρωπαῖος, ὁποῦ ἀφήσῃ τὴν πατρίδα του καὶ ἔλθη να κατοικήσῃ εἰς τὴν Ἑλλάδα μὲ σκοπόν νὰ μεταδώση τὴν σοφίαν ἤ τὴν τέχνην του ὄχι μόνον θεωρεῖται ὡς καθ’ αὐτὸ πολίτης, ἀλλὰ μὲ δημόσια ἔξοδα νὰ τῷ έγείρεται ἕνας ανδριὰς μαρμαρένιος μὲ τὰ παράσημα τῆς διδασκαλίας ἤ τέχνης του, καὶ ὁ πλέον σοφός ἑλληνικὸς κάλαμος νὰ γράφῃ τὴν ἱστορίαν τῆς ζωῆς του.Ο τόπος όμως φτύνει το σύνταγμα του ανθρώπου που πρώτος τον ξεσήκωσε να επαναστατήσει για δικαιοσύνη και περιμένει πώς να αρπάξει τα ξεροκόμματα των Ευρωπαίων μαντρώνοντας ανθρώπους σε νησιά. Κατά τα άλλα μας φταίνε οι άλλοι που η υποκρισία έγινε εθνικό λάβαρο.
