Την εποχή που έπεσαν τα -αυτοαποκαλούμενα κομουνιστικά- καθεστώτα του σοβιετικού μπλοκ (προσωπικά, δεν λυπήθηκα διόλου για την κατάρρευσή τους), είχα μια μέρα τον εξής διάλογο με ένα ηλικιωμένο κλητήρα στα κεντρικά μιας τράπεζας (με τον οποίο μιλούσα γιατί ήξερε τους γονείς μου) :- Νεαρέ, τη βάψατε όπως λέτε εσείς οι νέοι. - Γιατί μπαρμπα (αλήθεια πως τον λέγανε; κοντεύουν τριάντα χρόνια...) ;-Γιατί πέσανε οι κομμουνιστικές χώρες.- Μα εσείς είσαστε δεξιός, θαυμάζετε τον Καραμανλή (τον γέρο) (βέβαια, για ηλικιωμένο Μανιάτη της εποχής, το καραμανλικός ακουγόταν σαν κεντροαριστερός). - Φυσικά και είμαι δεξιός γιατί θέλω να καλοπερνάω. Ομως, για να μας αφήνουν τα αφεντικά να τρώμε και εμείς καλά, κάπιος πρέπει να τους ζορίζει, ειδάλλως θα τα φάνε όλα μόνοι τους. Οι κομουνιστές έκαναν όλη τη δουλειά και εγώ καθόμουνα και έτρωγα και έπινα στην υγειά των κορόιδων που χτυπιόντουσαν. Φοβόντουσαν τα αφεντικά και τη Μόσχα και περνάγαμε μια χαρά. Τώρα που πέσαν όλοι αυτοί, σιγά σιγά θα σας τα πάρουνε όλα ένα ένα πίσω. Καλά που βγαίνω τώρα σε λίγο στη σύνταξη. Respect μπάρμπα τάδε! Χωριατόπαιδο με απολυτήριο δηματικού είχες καταλάβει πολύ περισσότερα από ορισμένους τύπους με μάστερ και διδακτορικά που φαντασιώνονταν την "ευτυχισμένη παγκοσμιοποίηση" και άλλες παρόμοιες μπλεριές. Αν ζεις ακόμα, καλοφάγωτο ότι απόμεινε από τη σύνταξη που σου κουτσουρέψανε...