Ακριβως το ιδιο συμβαινει και σε εμενα. Ειμαι 24 αυτος 26 και συζουμε 1 χρονο ενω αρραβωνιαστηκαμε. Τον αγαπαω και με αγαπαει και αυτος και παρολο που δεν γνωριζομασταν αρκετα πριν αρραβωνιαστουμε ταιριαξαμε παρα πολύ ημαστε και απο επαρχια οποτε ολα ηταν ηδανικα για μας. Στον εξω κοσμο ημαστε το τελειο ζευγαρι μας ζηλευουνε κιωλας αρκετοι με την τοση τυχη μας και η αληθεια ειναι οτι δεν ειναι ασχημη η ζωη μου μαζι του. Πριν τον γνωρισω ειχα αρκετες περιπετιες κι αυτο γιατι ηθελα οταν θα βρω τον ανθρωπο μου να ειμαι μονο γι αυτον χωρις να εχω αποθημενα που θα με στοιχιωνουν. Και ποτε δεν συμβιβαζομουν με κατι που δεν μου εκανε παντα εφευγα. Τωρα ομως που βρηκα τον ανθδωπο μου ειπα πως ολη την ξεφρενη ζωη θα τη ζησω μαζι του γιατι και ο ιδιος δεν ηταν και αυτος πολυτου σπιτιου. Αλλα πλεον βγαινουμε παντα μονο για φαγητο και σχεδον καθε βραδυ μερικες φορες αλλα ποτε για ποτο εχοντας παντα ως δικαιολογια την κουραση το πρωινο ξυπνημα και ενα σωρο αλλες δικαιολογιες.. εκπτωαεις ομως εχουμε και στο σεξ δλδ 1 το πολυ 2 φορες το μηνα και παντα με δικη μου προσπαθεια. Και για να με αποφευγει μου λεει οτι τον πριζω ολη την ωρα και συνηθως αυτο ειναι δουλεια του αντρα και γι αυτο δεν του βγαινει. Τον εχω πιασει στα πρασα καμποσες φορες να αυτοξκανοποιειτε μονος του και τον εχω ρωτησει γιατι το κανει απο την στιγμη που με εχει στη στερηση εμενα και μου λεει οτι απλα δεν ξερει.. κλαιω ολη μερα οταν ειμαι μονη μου δεν εχω ορεξη να κανω το παραμικρο μεσα στο σπιτι ολη μερα θελω να ειμαι στο κρεβατι και να κοιμαμαι. Και οταν ερχεται συκονομαι γρηγορα να μην φο καταλαβει και μου φωναξει γιατι ειναι αμαζευτο τοο σπιτι.. δεν θελω να τον χωρισω τον αγαπαω και αυτος μ αγαπαει το ξερω. Και ουτε αλλη εχει και αυτο τσεκαρισμενο. Ξερω οτι φοβαται μην με χασει και μου για αυτο με ρωταει συνεχεια αν τον αγαπαω. Τελευταια εχει καταλαβει οτι δεν ειμαι καλα και με ρωταει συνεχεια αν ειμαι ευτιχισμενη και εγω του λεω ψεματα. Εχω βαρεθει να συναντιομαστε με φιλους του και να μιλανε για ολα γλεντια που κανανε πριν με γνωρισει και εμενα να με εχει για ενα φαγητο και υστερα υπνο αγκαλιτσα οπως τα αδερφακια. Ηρθε καλοκαιρι και ουτε στη θαλασσα για μπανιο παμε. Περυσι καναμε 5μπανια και να σκεφτητε οτι το χωριο μας ειναι παραθαλασιο και εχει καθε χρονο πολυ κοσμο.. Ειμαι 24 χρονων και φοβαμαι πως οσο μεγαλωνω εγκλωβιζομαι στο παραμυθι μου. Θελω μια λυση αμεσα. Καθε βραδυ τον βλεπω να κοιμαται διπλα μου σα μωρο και εγω κλαιω απο λυπη και πικρα γιατι να μην καταλαβαινει οτι απλα θελω να κανω πραγματα που κανουν ολοι της ηλικιας μας και γιατι να με αναγκαζει να ζηλευω τους αλλους;