ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ και μια κυριολεκτικη εξομολογηση!Το θεματακι με τις ορμες θα σου περασει σε πολυ λιγα χρονια,ειναι φυσιολογικοτατο.Το οτι αισθανεσαι αδρανης ειναι κατι στο οποιο ταυτιζομουν στην ηλικια σου,αλλα οσο μεγαλωνα και δημιουργουσα πραγματα,σχεσεις,φιλιες,δε λεω οτι σταματησε αλλα δεν ειναι τοσο οδυνηρο.Εμαθα να ζω με το παρελθον μου,οταν δηλαδη αισθανομαι ετσι,αναπολω τις εμπειριες μου και παιρνω τα πανω μου.Το θεμα ειναι να βρεις ενα κουμπακι πανω σου που να σου θυμιζει οτι εισαι δυνατος και ικανος.Φαινεσαι παθιασμενος ανθρωπος κι αυτο θα σε σωσει.Συμβουλες:προσπαθησε να εξωτερικευεις τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ εαυτο σου,οσο ασχημο κι αν τον φανταζεσαι,θα σε γλυτωσει απο πολλες ενοχες.Επισης ξεκαθαρισε σε φιλους,γκομενα και οικογενεια οτι αυτος εισαι,αυτες ειναι οι ανασφαλειες και οι φοβιες σου,αν δεν τις δεχονται,σεβασου τους και προχωρα μακρια τους.υ.γ.καθε αλλο απο ευτελης ειναι αυτος που εξομολογειται τοσο ειλικρινα.
