Φίλε μου, έτσι έχασα κι εγώ τον κολλητό μου από την α'γυμνασίου και για 12χρόνια. Πάντα στο ίδιο θρανίο μέχρι να τελειώσουμε το σχολείο, σπουδάσαμε σε διαφορετικές πόλεις, όμως πάντα είχαμε επαφή είτε τηλεφωνικά είτε όταν γυρνούσαμε σπίτια μας για διακοπές, πάντα περνούσαμε πολύ και ποιοτικό χρόνο μαζί. Μέχρι που πήγε εξωτερικό για διδακτορικό. Το πρώτο καλοκαίρι που γύρισε βρεθήκαμε, τα είπαμε, αρκετές φορές, όλα καλά. Κατα τη διάρκεια της 2ης χρονιάς δεν απαντούσε σε e-maιi, ούτε σε τηλ όταν ήξερα πως ήταν εδώ. Μέχρι που τον πέτυχα έξω και με αντιμετώπισε με άπειρη αμηχανία, ήταν πλέον άλλος άνθρωπος με άλλα ενδιαφέροντα, άλλη ζωή. Τάχα είχε χάσει το e-mail k το τηλ μου... μπλα, μπλα.. (Δικαιολογίες.., Υπάρχουν και οι υπηρεσίες καταλόγου στην τελική..!) Δεν έδειξε να χαίρεται στο ελάχιστο που με έβλεπε, ήταν σαν να έβλεπε ένα γείτονα που έχει να συναντήσει και Δεν τον έχω ξαναδεί εδώ και 4 χρόνια, απλά έμαθα ότι παντρεύτηκε (στην Ελλάδα μάλιστα) και ζει μόνιμα στο εξωτερικό. Με πόνεσε, αν και ποτέ δε του παραπονέθηκα. Δεν κρατάω καμιά κακία, εύχομαι να είναι καλά όπου κ να είναι. Απλά έλεισε ένας κύκλος, μια πολύ καλή φιλία τελείωσε. Αυτό είναι όλο.