Πολύ μου άρεσε η ζωντάνια και το χρώμα της κινητοποίησης. Κάτι που δυστυχώς λείπει από τις διαδηλώσεις του αριστερού κινήματος, το οποίο ώρες ώρες πλήττεται από απίστευτη μικροαστική σοβαροφάνεια και μούχλα. Το οικολογικό κίνημα (τότε που υπήρχε, να ζήσουμε να το θυμόμαστε) είχε κατορθώσει να ξεφύγει κάπως από όλα αυτά.ζηλεύω τους Γάλλους συντρόφους που μετατρέπουν συχνά τις κινητοποιήσεις τους σε πραγματική γιορτή: ακόμα θυμάμαι μια διαδήλωση πριν από κάμποσα χρόνια, όπου οι διαδηλωτές, μεταμφιεσμένοι σε κάτι σχετικό με το θέμα της πορείας, πορεύονταν χορεύοντας υπό την ρέγκε μουσική των TRYO, με σκληρότατα πολιτικοποιημένους και οικολογικά ευαίσθητους στίχους. Αν το ΛΟΑΤΚΙ κίνημα μπορεί να μας μπολιάσει εμάς τους στρέιτ με λίγη ζωντάνια, παρόμοια πρωτοβουλία θα είναι απολύτως ευπρόσδεκτη (πέρα από την αυτονόητη έτσι κι αλλιώς συμπαράστασή μας για τις διακρίσεις που υφίστανται). Προτείνω ανεπιφύλακτα μια σχετική βρετανική ταινία που βγήκε πριν μερικά χρόνια, το Pride: η όσμωση γκέι ακτιβιστών και υπερσυντηρητικ΄βν Ουαλών ανθρακωρύχων που μάχονταν την Θάτσερ. Η συστράτευση άλλαξε τη ζωή όλων. Και είναι παρμένη από πραγματική ιστορία...