Το γεγονός ότι δε σκέφτομαι κάτι το κάνει αυτόματα επιτρεπτό... Μάλιστα.Επίσης μου "αρέσει" η προσέγγιση σου η οποία συνδυάζει: καταδικάζω τη βία απ΄όπου κι αν προέρχεται, με το μαζί τα φάγαμε.Η δική μου λογική λέει ότι αν γαλουχήσεις ένα παιδί με την ιδέα ότι κάνω οτιδήποτε για να "αμυνθώ" (ή εκτός εισαγωγικών, ανάλογα την οπτική καθενός), ότι το μπορώ να ρίχνω βόμβες είναι κάτι φυσιολογικό και μάλιστα μπορώ να στείλω και ραβασάκια μαζί τους, ουσιαστικά του μαθαίνεις να κάνει τα ίδια αν όχι χειρότερα χωρίς ηθικές αναστολές και χωρίς αίσθηση ότι αυτό που κάνει είναι έγκλημα κατά του ανθρώπινου είδους.Φυσικά εκεί αποσκοπεί η συγκεκριμένη πρακτική, να κοιμήσει τη λογική και το συναίσθημα. Αν αυτό δεν είναι ρητορική μίσους και προπαγάνδα, τέλεια εφαρμοσμένη από τη στιγμή που γίνεται μέσω της βιωματικής, δε ξέρω τι είναι.Σε ένα συμπέρασμα τείνω να καταλήξω πάντως. Ότι το κράτος του Ισραήλ κάνει τα αδύνατα δυνατά να μοιάσει στους δυνάστες του κατά το 2ο Π.Π. Και δυστυχώς θλίβομαι που το λέω, αλλά νομίζω ότι έχει αρχίσει να σημειώνει επιτυχίες στη κατεύθυνση αυτή :'(