Πίσω στα καλά τα χρόνια όταν κουμάντο εις τας Αθήνας έκανε ο αστυνομικός αυτής Διευθυντής Δημήτριος Μπαϊρακτάρης πέραν της φυλάκας και των αυτών μέτρων καταστολής είχε ούτως προβλέψει, ο μέγας αυτός ανήρ της (αμέσου) δράσεως:Πας τις εις κουτσαβάκης άμα τυγχάνων παρεκτραπείς του ξουρίζανε τον μύστακα και έμενε σα τριμαρισμένος χίπστερ στην Ανάφη. Επίσης και τοσαύτως του κόβανε τη φράντζα που την είχε για ανεμιστήρα κατά τους θερινούς τους μήνας. Τέλος δε, και σημαντικοτέρως, του κόβανε -ναούμε- το μανίκι του σακακιού που δε φοριόντανε γιατί το άλλο φοριόντανε. Έτσι ήσαντο τα κουτσαβάκια τότες και αυτά τραβούσασι άμα και παραστρατούσανε.Εγώ λέω τούτο το παλληκαράκι της φακής, άμα και τύχει διακριτικής μεταχειρίσεως, να του λάβουνε όλα τα μέτρα που ελάβαινε και ο αείμνηστος Μπαϊρακτάρης και να ιδούμε. Το ξαναπαίζουσι αντράκια κάτι μισά φου που άμα βρούνε κάνα μαυρούλη λιμασμένο βγάνουν το μένος του κόσμου όλου κι άμα ο νόμος έγραφε "περί ζοριλίκι ποινή τάδε" αρχίζουν αμέσως και αφειδώς τα "δεν έγινα κατανοητός κυρΠρόεδρε, άλλως εννούσα";