#1 Η καρέκλα που γίνεται τραμπάλα είναι ένας τρόπος να υπολογίσουμε το κέντρο βάρους αν πέσει βαρεμάρα.Υπάρχουν και οι κυλιόμενες καρέκλες που θυμίζουν ασφαλές παιδικό κρεβατάκι.#2 Οι φτωχοί είχαν κοντές φουστανέλες από άσπρα σακιά αλευριού και οι πλούσιοι μακριές από μετάξι. Από κει βγήκε το μεταξωτοί κώλοι. Οι πτυχές ήταν ίδιες για όλους, ανάλογα με τα χρόνια σκλαβιάς από τους Τούρκους δηλαδή γύρω στις 300 και κάτι.#3 Είναι η προπαγάνδα που φάγατε με την φτωχική κουτάλα τόσα χρόνια από ΜΜΕ, τραγούδια και ταινίες ότι είστε το προλεταριάτο. μια νέα ράτσα τίμιων αλλά φτωχών καουμπόηδων. Τραβάει γερά η θηλιά και λόγω πολιτιστικού μαζοχισμού από το απώτερο παρελθόν. Το πιο σημαντικό είναι να ευχαριστιέσαι με το σουβλάκι αλλά και με τον αστακό ... χωρίς τύψεις. Δεν θα διαλέξεις ταίρι από το τι προτιμά να τρώγει, αρκεί να μην είναι παραισθησιογόνα.Το θέμα με τον επαγγελματικό τομέα είναι θέμα αυτοπεποίθησης. Αν είσαι καλή σε αυτό που κάνεις, αξίζεις και την ανάλογη αμοιβή. Δεν είναι θέμα πλασαρίσματος. Στην τάξη όταν ήξερες την απάντηση σήκωνες το χέρι ή φοβόσουν μην σε πουν πλασιέ;#4 Η πραγματικότητα αντιμετωπίζεται με ... ρεαλισμό. Αυτοί που ονειρεύονται και πετυχαίνουν αυτό που ονειρεύονται δουλεύουν σκληρά για αυτό τον σκοπό. "Success is 10 percent inspiration and 90 percent perspiration". EdisonΑν ονειρεύεσαι ότι είσαι η βασίλισσα της Σκωτίας με το δικό της κάστρο αργά ή γρήγορα θα χάσεις το κεφάλι σου. #5 Αν δεν ξέρεις γιατί ρωτάς δεν ξέρουμε και εμείς τι απάντηση σου ταιριάζει ανάμεσα στις 25 απαντήσεις. Καλή είναι αυτή της Λένας αλλά είναι μία από τις 25. #6 Όταν βλέπουμε τον θάνατο κατάματα να μας πλησιάζει παθαίνουμε πανικό γιατί πιστεύουμε ότι "δεν ζήσαμε την ζωή μας". Δεν πυροβολούμε στον πανικό μας αυτόν που μπήκε μπροστά στον θάνατο και έδωσε την μάχη μαζί, δίπλα μας. Διαφορετικά, αν ήταν να διαλέξει κάποιος ένα έρωτα με ημερομηνία λήξης και μετά μόνη μέχρι τον θάνατο, και ένα έρωτα που τελειώνει μόνο με τον θάνατο, τι θα προτιμούσατε; #7 Ποτέ δεν καταλαβαίνω αυτές τις μακροχρόνιες σχέσεις που δεν οδηγούν στο τίποτα και μένει σχεδόν πάντα η γυναίκα μόνη με τις κακές αναμνήσεις. Από αυτό και μόνο, την 8χρονη σχέση η Άννα δεν ξέρει σχεδόν τίποτα και μαθαίνει αλλά δεν χρειάζεται να περιμένει με τόση προθυμία όλα από τους άνδρες.
