Στην Ελλάδα κατά μέσο όρο η σημερινή μεσαία δημόσια εκπαίδευση έχει καταντήσει όπως ήταν παλιά η ιδιωτική. Είιναι για μαθητές που δεν τα καταφέρνουν κάπου αλλού και πρέπει να περάσουν τις τάξεις. Κατέβηκε η ποιότητα διδασκαλίας και οι απαιτήσεις. Το 15 έγινε τοι παλιό 10ρακι, η νέα βάση δηλαδή. Τα μόνα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία που πραγματικά αξίζουν είναι αυτά που δέχονται τους μαθητές μετά από εξετάσεις ή απαραίτητα με γνώση μιας ξένης γλώσσας. Δηλαδή στην περιοχή του Λεκανοπεδίου δεν ξεπερνούν τα δέκα, αν δεν κάνω λάθος. Τα άλλα δημόσια και ιδιωτικά είναι και θα είναι μεταξύ συνεχόμενων απεργιών, αδιαφορία από το διδακτικό προσωπικό συνδυασμένη με την αδιαφορία για μάθηση ενός μεγάλου μέρους των μαθητών της τάξης, είναι σχολεία παγίδες. Ο μαθητής μαθαίνει συνήθως άχρηστα πράγματα ή με λάθος τρόπο και ξοδεύει τον περισσότερο καιρό του στο σχολείο για ανοησίες lifestyle ή χειρότερα πολιτικού περιεχομένου ατελείωτες συζητήσεις και προπαγανδισμό. Όσοι δάσκαλοι ή καθηγητές είχαν την πρώτη τους δουλειά μετά την Μεταπολίτευση, συνήθως μετά από πέντε με δέκα χρόνια στο ράφι περιμένοντας διορισμό, είναι αδύνατον να λειτουργήσουν σαν σωστά εκπαιδευμένο, οργανωμένο διδακτικό προσωπικό. Μετά τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις η ασθενή θέληση για δουλειά έχει γίνει παράλυση. Αποτέλεσμα, διευθυντές και διδακτικό προσωπικό, να δηλώνουν στα ΜΜΕ ότι οι μαθητές καλύτερα θα είναι να πηγαίνουν στο φροντιστήριο παρά στο σχολείο τους και ότι δεν υπάρχει θέμα απουσιών!Σε περίπτωση που υπάρχει απόφαση έγκαιρα για ανώτατες σπουδές στο εξωτερικό καλύτερα είναι μια δημόσια εκπαίδευση στο δημοτικό και μετά μάθηση στο σπίτι και μέσω Ίντερνετ ιδιαίτερα αν ο γονιός έχει ελεύθερο χρόνο. Η εγγραφή σε πρωτότυπο ή εξαιρετικό ξενόγλωσσο ιδιωτικό πρέπει να γίνει όσο πιο σύντομα είναι δυνατόν αλλά ποτέ δεν είναι αργά.