#3Γεια σου Δανάη,Το 'χω περάσει και εγώ αυτό που περιγράφεις. Άρχισαν τα πρώτα σημάδια γύρω στα 16 και μέχρι τα 21 είχε γίνει τραγική η κατάσταση. Να ξυπνάω τα βράδια και να έρχονται στο μυαλό μου όλες οι μαύρες σκέψεις, το πρωί μετά από δέκα δευτερόλεπτα καθαρού μυαλού πάλι τα ίδια. Οι συμφοιτητές μου να γλεντάνε, να διασκεδάζουν, να διαβάζουν, να ζουν γενικά και εγώ να κλαίω.. Τεσπά ας μην το κάνω μελό. Ένιωθα απόγνωση, η καταλληλότερη λέξη για μένα σε όλο αυτό. Ένιωθα ότι είμαι μέσα σε ένα τούνελ σκοτεινό, προχωρούσα και δεν ήξερα πότε θα φτάσω στην έξοδο, στο φως. Τελικά έφτασα. Προς το παρόν. Ενώ επέμενα για πολύ καιρό, για χρόνια δηλαδή, να μην πάρω φάρμακα και να τα καταφέρω μόνη μου τελικά κατάλαβα ότι δε γινόταν αλλιώς. Αφού ζήτησα πολλές φορές "μια ακόμα ευκαιρία για να τα καταφέρω μόνη μου" από τους ανθρώπους που με αγαπούσαν και με έβλεπαν να βασανίζομαι τελικά δέχτηκα ότι έπρεπε να το δοκιμάσω και αυτό. Να πάρω κάποια αγωγή. Ήμουν τυχερή και ο οργανισμός μου ανταποκρίθηκε αμέσως. Ένιωσα το μυαλό μου να καθαρίζει. Είδα ξανά τον κόσμο χωρίς σκιές, χωρίς σκέψεις που σε στοιχειώνουν. Άρχισα να γελάω, να μιλάω πιο δυνατά, να χαίρομαι. Μετά από 5 χρόνια ακόμα παίρνω φάρμακα. Προσπαθώ να μειώσω τη δόση. Και πάω καλά μέχρι τώρα. Τον τελευταίο χρόνο με παρακολουθεί και ψυχολόγος. Αυτό που σκέφτομαι για όλη αυτή την ιστορία και αυτή είναι και η κοσμοθεωρία μου είναι ότι όλη αυτή η κατάσταση δε γίνεται να λυθεί τελεσίδικα. Δεν έχω ένα πρόβλημα, κάθομαι το σκέφτομαι, το λύνω και πάει ξεμπέρδεψα. Είναι μια διαδικασία συνεχής στην οποία μπορείς να αποφασίσεις να βάλεις τον εαυτό σου. Έχεις κάνει την αρχή. Αυτό που θέλω να πω όμως είναι ότι κατά τη γνώμη μου δε γίνεται πχ μετά από δύο χρόνια ψυχοθεραπεία, τρία χρόνια φαρμακευτική αγωγή να πεις ότι τέλειωσες. Είναι μια διαρκής διαδικασία αυτοβελτίωσης όλο αυτό, μια συνεχής διαδικασία αναζήτησης του εαυτού σου, της ευτυχίας, των ορίων σου. Όσο τα αποφεύγεις, όσο βάζεις τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι τόσο αυτά θα συσσωρεύονται. Όταν πάρουμε απόφαση ότι η ζωή δε θα είναι ρόδινη, θα είναι δύσκολη αλλά θα το παλέψουμε ξαφνικά τα πράγματα γίνονται πιο απλά και πιο ευκολοβάσταχτα. Προσωπικά πιστεύω ότι όπως ένα μέταλλο πρέπει να το σφυρηλατήσεις για να βγει κάτι όμορφο έτσι και με την ψυχή ενός ανθρώπου όταν περνάει κύματα και φουρτούνες κάτι πανέμορφο θα βγει στο τέλος, κάτι πολύ ανθρώπινο και ζηλευτό.Εν κατακλείδι, μην τα παρατάς. Είσαι στο σωστό δρόμο. Έχεις ξεκινήσει αυτό το ατέλειωτο ταξίδι, το δύσκολο αλλά και όμορφο για να γνωρίσεις τον εαυτό σου καλύτερα, τους άλλους ανθρώπους, τον κόσμο, να επεκτείνεις τα όριά σου και το είναι σου. Μη φοβάσαι τον υποτροπιασμό. Ο φόβος δε σε βοηθάει κάπου στην προκειμένη φάση. Και να έρθει θα το αντιμετωπίσεις πάλι, όπως κάνεις ήδη! Σημασία για μένα έχει να έχεις στην άκρη του μυαλού σου ότι θα τα καταφέρεις, ότι θα το ξεπεράσεις, ότι θα βγεις νικήτρια. Μπορεί να μην έχεις ιδέα στο μυαλό σου για το πως θα το κάνεις αυτό. Αλλά αν το σκέφτεσαι, αν το οραματίζεσαι, αν το νιώθεις πριν ακόμα συμβεί, θα βρεθεί τρόπος να φτάσεις εκεί που θες από κει που δεν το περιμένεις. Να το έχεις έστω και στην άκρη του μυαλού σου ότι θα τα καταφέρω!! Θα γίνω καλά. Και πίστεψέ με δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα καταφέρεις.
