#2: ο καθένας νομίζω αντιμετωπίζει διαφορετικά το ζήτημα. έχω ακούσει κάποιους να μην αντέχουν στο εξωτερικό, κάποιους να μην τους νοιάζει καθόλου τι άφησαν πίσω και άλλους να είναι στη μέση.προσωπικά - και κυρίως στην αρχή - ένιωθα ότι η ζωή μου ήταν σαν δύο βιβλία. όποτε γυρνούσα στην Ελλάδα για 1-2 εβδομάδες, άνοιγα το ελληνικό βιβλίο στη σελίδα που το είχα αφήσει και ξεχνούσα εντελώς το άλλο. και όταν γυρνούσα πίσω, γινόταν το αντίστροφο (σχεδόν). όποτε είμαι στην ελλάδα, είναι σα να μην υπάρχει η άλλη χώρα και οι άνθρωποι να ανήκουν σε ταινία. και όποτε γυρνώ πίσω πέφτω σε λήθαργο, και ξαναξυπνώ όταν γυρνώ πίσω.όσο και η τεχνολογίανα βοηθά, πάντα υπάρχει η νοσταλγία. η λύση νομίζω είναι να μην πηγαίνεις ενάντιά της. γνωρίζεις ότι υπάρχει, γνωρίζεις όμως ότι στο χέρι σου είναι να αλλάξεις τη ζωή σου (να γυρίσεις πίσω ή να κάνεις κάτι άλλο), οπότε ζεις (πραγματικά) εκεί που είσαι... τίποτε δεν είναι μόνιμο άλλωστε :)