Θυμάμαι στην πρώτη μου δουλειά έλειπα κάθε μήνα 3-4 μέρες και η συνάδελφος μου έλειπε και αυτή κάθε μήνα 3-4 μέρες. Τα είχαμε βρει μεταξύ μας χωρίς καν να το συζητήσουμε και έκανε η μία την δουλειά της άλλης (και ας καθόταν παραπάνω χωρίς να πληρώνεται τις υπερωρίες), χωρίς παράπονα και ιστορίες. Μετά από 1 χρόνο περίπου έρχεται καινούρια βοηθός λογίστριας, η οποία το παίρνει πρέφα και πάει και μας δίνει στεγνά στον εργοδότη, ο οποίος δεν είχε καταλάβει τίποτα γιατί πολύ απλά δεν τον ενδιέφερε, από την στιγμή που έβγαινε δουλειά. Ενημέρωσε το αφεντικό την άλλη κοπελιά, περισσότερο σε φάση σχολίου, και αυτή με την σειρά της εμένα. Κακία δεν της κρατήσαμε, αφού καθόλου δεν μας επηρέασε η ρουφιανιά της, αλλά η ίδια δεν έκατσε περισσότερο από μήνα στην δουλειά, καθώς μετά από αυτό κανείς δεν ήθελε να έχει φιλικές σχέσεις μαζί της. Την ρουφιανιά πολλοί αγάπησαν, τον ρουφιάνο κανείς.Και επειδή δεν φαίνεσαι ρουφιάνος καριέρας, αλλά αντίθετα νιώθεις τύψεις γι'αυτό που έγινε, θα σου έλεγα ξέχνα το, απλά στο μέλλον σκέψου καλύτερα πριν πράξεις ανάλογα.Στους υπόλοιπους που ωρύονται λες και το να κάνεις κοπάνα από την δουλειά ισοδυναμεί με ληστεία τραπέζης, αναρωτιέμαι αν ωρύονται το ίδιο όταν τα αφεντικά δεν πληρώνουν υπερωρίες ή σε έχουν χωρίς ένσημα ή σου μειώνουν τον μισθό ενώ έχουν κέρδη ή αν εκεί απλά λένε "δυστυχώς έτσι είναι η Ελλάδα του σήμερα".