Σιγουρα δε ζητας πολλα και γι αυτο και καποια στιγμη θα ερθουν. Θα σου πω ομως πωσ αισθανθηκα εγω οταν ερωτευτηκα εναν χωρισμενο με παιδια που εμεναν μαζι του. Ενω στην αρχη, ολα καλα, αρχισε να θελει να τα βλεπω και εγω ή να πηγαινω σπιτι του και να βλεπουμε tv ολοι μεχρι τα παιδια να κοιμηθουν κλπ. Σαφωσ και δε θα με "ετρωγαν" αλλα δε μπορω να βρεθω ξαφνικα με δυο παιδια, ηδη γαλουχημενα με ιδιες διαφορετικες απο τισ δικες μου, με εναν ηδη στρωμενο χαρακτηρα που δε μου αρεσε και εγω να παριστανω τι? Τη μελλουσα μητρια? Δε μπορω να αναλαβω τετοια ευθυνη ουτε μπορω στα καλα καθουμενα να γινω "μανα". Σε αυτο βεβαια εβαλε το χερακι του και ο ανθρωπος αυτος ο οποιοσ επεμενε να βγαινουμε ολοι γιατι με εβλεπε σοβαρα και ελεγε οτι τα παιδια ειναι μερος του εαυτου του και της καθημερινοτητας του και αρα , ανα θελω να γνωριστουμε περισσοτερο πρεπει να γνωρισω ολα τα καμμοατια της ζωης του= παιδια. Ελπιζω να μην κανεισ τα ιδια σε οσους γνωριζεισ γιατι συνειρμικα τα παιδια ισουνται με ευθυνες ξενες που κανεις δε θελει να αναλαβει. Σε καταλαβαινω ομως να ξερεις παααρα πολυ γιατι και εγω χωρισα πριν 2 χρονια και ευχαριστουσα το Θεο που δεν εχω παιδια γιατι ηξερα το "ρατσισμο" που υφιστανται οι χωρισμενες με παιδια. Δε ζητας εσυ πολλα. Οι άλλοι δεν ειναι διατεθημενοι να δωσουν.