Ο καθένας βοηθάει όπως και όσο μπορεί. Σημασία έχει ότι κάνει κάτι. Σηκώνεται από το βολικό καναπέ του ζεστού σαλονιού. Αμφισβητεί τα διάφορα μασημένα που ακούει διαρκώς. Οργανώνει αντιφασιστικές, δίνει μαθήματα σε μετανάστες, κάνει εθελοντισμό και ίσως το πιο απλό και ταυτόχρονα το πιο δύσκολο, έχει την καρδιά, το μυαλό και τα μάτια του ανοιχτό για να δεχτεί αυτό που φαντάζει ως "διαφορετικό". (προφανώς εσύ είσαι απλά κάποιος που ακούει για τα παιδιά των Εξαρχείων μέσω των ΜΜΕ. Πού να καταλάβεις...)