Καταλαβαίνω το σοκ και τον πόνο σου. Εγώ έφαγα ξύλο από τον πατέρα μου ως έφηβη στην πρώτη υπόνοια πως μου αρέσουν οι γυναίκες -μετά το μετάνιωσε και τώρα κάπως το κουτσοδέχεται αρκεί να νιώθω εγώ καλά, αλλά οι περισσότεροι στην οικογένειά μου δεν το έχουν δεχτεί ακόμη, αν και δεν με απορρίπτει κανείς εντελώς -δηλαδή να μη μου μιλάνε ή να μη θέλουν να με βλέπουν- απλώς δεν με εγκρίνουν. Στη δική μου περίπτωση ήταν λίγο πιο εύκολο γιατί ως αμφί είχα και μερικές σχέσεις με άντρες να χαίρεται το σόι και να ελπίζει ότι ίσως κάποτε παντρευτώ -άντρα. Για αρχή: Δεν υπάρχει αντικειμενικός λόγος να νιώθεις ενοχές. Δεν είσαι ούτε κακός ούτε βρώμικος ούτε αμαρτωλός. Δεν υπάρχει τίποτε κακό στο να είσαι ένας άντρας που αγαπά τους άντρες -αυτή τη βλακεία που οι άντρες είναι αποδεκτό να δέρνεστε και να σκοτώνεστε μεταξύ σας αλλά όχι να αγαπιέστε δεν την κατάλαβα ποτέ. Όλοι αυτοί που φρικάρουν γιατί σου αρέσουν οι άντρες δεν θα το έβρισκαν αφύσικο αν αντίθετα έσπαγες έναν άντρα στο ξύλο, ούτε ότι πρέπει να εκτίσεις στρατιωτική θητεία για να εκπαιδευτείς στο να σκοτώνεις άλλους άντρες σε καιρό πολέμου. Μα ποιός είναι τώρα ο ανώμαλος, εσύ ή αυτοί με την πλύση εγκεφάλου που τους έχει κάνει η κοινωνία ώστε να θεωρούν την αγάπη και το σεξ λάθος αλλά τη βία και τον θάνατο σωστά;Από την άλλη, επειδή αυτοί οι άνθρωποι, όπως κι εσύ με τις ενοχές σου και όπως και όλοι μας, έχουν μεγαλώσει σε αυτή την κοινωνία που κάνει αυτή την πλύση εγκεφάλου, πρέπει να καταλάβεις ότι χρειάζονται χρόνο για να αφομοιώσουν και να σκεφτούν αυτό που τους είπες. Αν δεν έχουν σοβαρά κόμπλεξ και εσωτερικές συγκρούσεις και η προκατάλειψή τους οφείλεται αποκλειστικά ή κυρίως σε άγνοια και θρησκευτικές πεποιθήσεις, θα το πάρουν καλύτερα με τον καιρό όταν ενημερωθούν και σκεφτούν περισσότερο.Είναι καλό να επικοινωνήσεις με την ΟΛΚΕ, την Colour Youth, ή όποια LGBT κοινότητα δρα στην περιοχή σου, για υποστήριξη και για να δεις αν υπάρχουν προγράμματα ενημέρωσης γονέων και συγγενών LGBT ατόμων -στη Σουηδία που είμαι εγώ είναι πολύ συνηθισμένα, ενδεχομένως να υπάρχει κάτι αντίστοιχο και στην Ελλάδα. Το να γνωρίσεις και να μιλήσεις με ανθρώπους που έχουν περάσει το δύσκολο μονοπάτι του coming out όπως εσύ θα σε βοηθήσει και θα σε δυναμώσει με πολλούς τρόπους. Όταν η οικογένειά μας και γενικά το περιβάλλον μας μας απορρίπτει, η δημιουργία μιας εναλλακτικής "οικογένειας" με μέλη που διαλέξαμε εμείς και μας καταλαβαίνουν είναι βάλσαμο. Εγώ δεν ξέρω πού θα ήμουν χωρίς τους υπέροχους φίλους μου, γκέι, στρέητ και αμφί, που δημιούργησαν έναν ζεστό υποστηρικτικό και χαρούμενο κύκλο προστασίας γύρω μου στις πιο δύσκολες στιγμές. Κόσμος δεν είναι μόνο οι ομοφοβικοί που αρνούνται να δουν πέρα απ' τη μύτη τους, ακόμα κι αν αυτοί είναι άνθρωποι σημαντικοί για μας που αγαπάμε και χρειαζόμαστε την αγάπη τους. Δεν μπορείς φυσικά να αρνηθείς τον πόνο που σου προκαλεί η απόρριψη από αγαπημένα πρόσωπα, όταν αγαπάς έχεις ανάγκη να σε αγαπήσει και ο άλλος, φυσικό -ε και δεν μπορείς ν' αλλάξεις γονείς, δυστυχώς-, αλλά μη συγχέεις αυτή την απόρριψη με την δική σου αξία και μην βασανίζεσαι από τον φόβο ότι όλος ο κόσμος είναι έτσι. Δεν είναι. Ο κόσμος είναι πλατύς, μεγάλος, θα βρεις κάθε είδους ανθρώπους μέσα σ' αυτόν. Θα χτίσεις τη ζωή σου πάνω στην αγάπη και δίπλα σ' αυτούς που σου δείχνουν αγάπη, όχι πάνω στην απόρριψη και τον φόβο. Γαμώτο, εδώ στη Σουηδία έχουν φανταστικά βιβλία για το coming out με μαρτυρίες από την ντουλάπα που έχουν εκδοθεί από μεγάλους εκδοτικούς κι έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι θα μπορούσαν να βοηθήσουν πολλούς σαν εσένα και ίσως θα έπρεπε να δοκιμάσω έρθω σε επαφή με κάποιον ελληνικό εκδοτικό και να μεταφράσω κάποιο στα ελληνικά, αλλά ακούω γενικά πως "δεν υπάρχει αναγνωστικό κοινό για τέτοιο βιβλίο στην Ελλάδα". Χμμ, μπούρδες νομίζω!
