Προσωπικά σε τέτοιες περιπτώσεις, στο μετρό, στα φανάρια, στον δρόμο, δεν ξέρω, μπερδεύομαι πολύ και δεν ξέρω τι να κάνω. Θέλω να δώσω σε κάθε έναν που ζητάει, θέλω να πάρω ό,τι πουλάει αυτός που γυρνάει με το ψοφόκρυο και προσφέρει ένα χαρτομάντιλο, ένα στιλό, ρίγανη, μια σακούλα μήλα. Αλλά μπερδεύομαι γιατί ενώ είναι πολλοί που έχουν πραγματική ανάγκη και για να φτάσουν σε αυτό το σημείο, ένας θεός ξέρει πώς ζουν, είναι όμως και άλλοι που το έχουν κάνει επάγγελμα και κάνουν τον κόσμο να είναι δύσπιστος. Δουλεύω σε τράπεζα στο τμήμα "ευπόρων πελατών" και στα λίγα χρόνια που είμαι σε αυτή τη δουλειά, ούτε 3ετία δεν είναι, έχω γνωρίσει 6 περιπτώσεις ζητιάνων, μεγάλων πια σε ηλικία, που έχουν καταθέσεις 500, 700, 800 χιλιάδες ευρώ. ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΥΡΩ. Ένας από αυτούς μάλιστα, ερχεται στην τράπεζα για την ανανέωση της κατάθεσής του, ρακένδυτος, με πλαστικές σακούλες στα πόδια. ??!!???!! Κι από την άλλη είναι πόσοι, που έχουν πραγματική ανάγκη. Τι να κάνω; Μπερδεύομαι και αισθάνομαι πολύ άσχημα κάθε φορά