Έκανα έκτρωση μία φορά στα 20 και άλλη μια στα 29 και τις δύο φορές με τον ίδιο άνθρωπο. Ούτε εγώ ούτε εκείνος θέλαμε να κάνουμε τότε παιδιά αφού σπουδάζαμε ακόμα και ήμασταν τελείως ξεκρέμαστοι και προσωπικά και οικονομικά. Προσωπικά ούτε συγκλονίστηκα ούτε το μετάνιωσα διότι θα ήταν υποκριτικό εκ μέρους μου να κρίνω το παρελθόν με τα μυαλά του παρόντος. Τότε ένιωσα απλά πανικό και ήθελα να συνεχίσω τη ζωή μου. Δε μεγάλωσα με το σκεπτικό να κάνω παιδιά και να τα φορτώσω σε μια γιαγιά, θα είχα αφόρητες ενοχές. Βέβαια αυτό που κατάλαβα πολύ καλά είναι ότι τελικά όσο και να λέμε ότι η κοινωνία έχει προοδεύσει, το μεγάλο λούκι στο μεγάλωμα των παιδιών το περνάει η γυναίκα κι' αυτό λόγω της φυσική της θέσης. Προσωπικά νομίζω ότι δε συνδυάζεται μητρότητα και 10 12 ώρες δουλειά επίσης ότι δεν υπάρχουν 5ωρες εργασίες που αμείβοντα κανονικά. Επίσης αν κάτι στραβώσει στη σχέση, ο άντρας ωραιότατα μπορεί να κάνει ξανά οικογένεια καινούργια ενώ η γυναίκα μέ ένα παιδί, μάλλον πολύ δύσκολα. Η εμπειρία μου αυτή με έκανε να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου με το φύλο μου και να καταλάβω ότι το να γίνεις μητέρα είναι κάτι πολύ πιο δύσκολο από το να γεννήσεις ένα μωρό