Στην ταινία Στέλλα του Κακογιάννη (1955) ο Αλεξανδράκης γράφει με αστική απαξία το ποίημα "πλήξη στα Πατήσια", όταν τα Πατήσια ήταν ένα ερημικό προάστιο.Λίγο μετά η Πατησίων καθίστατο η αστική ραχοκοκαλιά της Αθήνας μαζεύοντας τον φόρτο της διασκέδασης αυτής: το Πιγκάλ στην Πατησίων, έγινε μπιλιαρδάδικο και μετά σούπερ μάρκετ, το Select έγινε σούπερ μάρκετ, το Ράδιο Σίτυ (μάντεψε!) σούπερ μάρκετ. Έχει μείνει η Άντζελα κουφάρι. Το θερινό του Μπρόντγουαιη έχει κλείσει, η Ηλέκτρα, απέναντι από την Φοιτητική Εστία Αθηνών έσκασε το 2010, μετά από 70(!) χρόνια πορείας. Έχει μείνει το θερινό του διατηρητέου Αελλώ. Και το Λιλά πορεύεται ακόμα με αξιοπρέπεια, πιο κει από τη Θεατρική Σκηνή του Αντωνίου. Δεν παίζει μόνο Αλμοδοβάρ και Τρίερ όπως παλιά. Αλλά έχει κόσμο. Σώθηκε. Δεν σώθηκε το εργοστάσιο του Φιξ, ούτε η βίλλα Δρακόπουλου, ούτε το σπίτι του Σαμαράκη, ούτε το γαλακτοπωλείο των αδερφών Φιλίππου (η ΦΑΓΕ ξεκίνησε από την Πατησίων, κρεμάγαν τα γιαούρτια από τις μουριές να στραγγίξουν πάνω στην Πατησίων). Χαλάλι...Η Φωκίωνος αργά αλλά σταθερά ξαναγεννιέται. Το ρέμα της Φωκίωνος, ναι γι' αυτό και τα σιντριβάνια και τα πλατάνια, θα βρει το δρόμο του. Θα χυθεί στην Πατησίων κι αυτή θα ζωντανέψει. Ξανά. Έστω και χωρίς καλουτάκια.Θέλουμε θερινά. Θέλουμε άλλοθι να βγούμε από τα σπίτια μας.