Το παρακάτω σχόλιο το έγραψα σε άλλο σχετικό άρθρο και το επισυνάπτω αυτολεξεί και εδώ:Ο κ. Τόσκας αρνήθηκε για μια ακόμα φορά πως ήταν δυνατή η πλήρης εκκένωση του οικισμού Μάτι στο χρονικό περιθώριο που υπήρχε, λέγοντας ότι παγκοσμίως ουδέποτε έχουν απομακρυνθεί 20.000 άνθρωποι εντός 90 λεπτών. Πηγή: www.lifo.gr Ή είναι αναίσθητοι, ή είναι εντελώς, παντελώς ηλίθιοι. Τείνω να πιστέψω πως είναι ο τέλειος συνδυασμός και των δύο. Ο άνθρωπος (;) εξακολουθεί να υβρίζει (γιατί είναι ύβρις στην μνήμη των νεκρών αυτό, σαν να πηγαίνει πάνω από τα απανθρακωμένα πτώματα ενηλίκων και παιδιών και να τα φτύνει), λέγοντας ότι δεν βρίσκει λάθη, ότι δεν γίνεται να εκκενωθούν 20000 άτομα σε τόσο λίγο χρόνο οποιοδήποτε σχέδιο και να υπάρχει, και μετά, στο καπάκι, λέει ανερυθρίαστα ότι πρόλαβαν να φύγουν (στον ίδιο εννοείται χρόνο) 15000 άνθρωποι, χωρίς οποιοδήποτε σχέδιο. Δηλαδή αν υπήρχε ένα έστω υποτυπωδώς υποτυπώδες σχέδιο, αν είχαν ειδοποιηθεί εγκαίρως, μέσω sms, μέσω των social media, μέσω των ΜΜΕ, όταν ακόμα η φωτιά ήταν στην Πεντέλη, ίσως να γλιτώνανε όλοι. Ίσως και να μην θρηνούσαμε ούτε έναν νεκρό. Απλά και μόνο μέσω μιας επίσημης ειδοποίησης. Είναι δυνατόν να βγαίνουν στην τηλεόραση και να μην καταλαβαίνουν ούτε οι ίδιοι τι λένε; Πόσο τεραστίου μεγέθους ύβρις είναι όλα αυτά που λένε χωρίς να διστάζουν στιγμή να τα πουν; Τί είναι αυτοί οι άνθρωποι; Πόσο απερίσκεπτοι, πόσο ξεδιάντροποι είναι; Ποιοί είναι πραγματικά και ποιοί νομίζουν ότι είναι; Ποιοί είμαστε εμείς που τους ανεχόμαστε; Πως είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά; Πως είναι δυνατόν να προσβάλλουν με τέτοια αναισθησία την νοημοσύνη όλων και ακόμα χειρότερα τους ίδιους τους νεκρούς; Πως είναι δυνατόν να εξακολουθούν να κάθονται στις καρέκλες τους και να οργανώνουν επικοινωνιακά πανηγυράκια λες και απευθύνονται σε ηλιθίους; Αναρωτιέμαι, αφήνοντας λόγω της οργής το μυαλό μου να ξεφύγει λιγάκι, αν όλα αυτά που έχουμε ακούσει όλες αυτές τις μέρες από το στόμα τους τα έλεγε ας πούμε ο Πάχτας (ο γνωστός), τότε τι θα έλεγε ο Καμμένος; Τι θα μας συμβούλευε; Και γιατί να φτάνω στο σημείο να σκεφτώ κάτι τόσο έξω από τον εαυτό μου; Γιατί;