«Φταίμε εμείς που τους ψηφίζουμε» Η δημοφιλής αυτή φράση αμέσως κερδίζει την εκτίμηση του κοινού, είτε μιλάμε για τον οικονομικό όλεθρο της χρεοκοπίας, τις πλημμύρες, τις φονικές πυρκαγιές, το μεταναστευτικό ή το δημογραφικό. Η λογική του μαζί τα φάγαμε, κάψαμε, πλημμυρίσαμε, δεν γ***σαμε. Αυτή η λογική που σαφώς και κρύβει ένα ποσοστό αλήθειας όμως μεταφέρει εντέχνως τις ευθύνες στην άμορφη μάζα των ψηφοφόρων και όχι σε αυτούς που ζήτησαν την ψήφο μας γιατί υποστήριξαν πως μπορούν να τα καταφέρουν. Η λογική αυτή που εδραιώνει ένα καθεστώς ατιμωρησίας μέσα από τη λογική της αυτοκριτικής και αυτομαστίγωσης που αμέσως κάνει συμπαθή στο κοινό όποιον την εκστομίζει δημιουργώντας την εντύπωση ατόμου που αναλαμβάνει τις (πολιτικές) ευθύνες του ως ψηφοφόρου. Κάτι που ο «σεμνός και ταπεινός» της Ραφήνας είχε μυριστεί εξ αρχής γι'αυτό και η φράση του «Κάναμε λάθη, αναλαμβάνω τις πολιτικές ευθύνες» ήταν το μότο του.Η τραγωδία της Ραφήνας είχε μέσα τις εντυπωσιακό θέαμα, νεκρούς, ανθρώπινες ιστορίες και πολύ πόνο γι'αυτό και κοινό και ΜΜΕ στρέφουν ξαφνικά το ενδιαφέρον τους στις ποινικές ευθύνες των πολιτικών. Η πύρηνη αυτή τραγωδία όμως είναι πολύ μικρότερη από την εθνική τραγωδία της χρεοκοπίας, της φυγής των νέων, του δημογραφικού, του μεταναστευτικού και της γενικότερης διάλυσης της χώρας. Οι συνέπειες τους είναι τεράστιες αλλά δεν γίνονται αντιληπτές με εντυπωσιακά πλάνα, δακρύβρεχτες ιστορίες και κινηματογραφική μουσική αλλά γίνονται αργά και βασανιστικά δίχως να έχουν ιδιαίτερη εξαργύρωση σε θεαματικότητα, αναγνωσιμότητα και διαφημιστικά κέρδη.Και έρχεται κανείς να αναρωτηθεί λοιπόν, είναι η πύρινη αυτή τραγωδία η μοναδική για την οποία οι πολίτες και κυρίως τα ΜΜΕ θα πρέπει να αναζητήσουν και άλλες ευθύνες πέραν των πολιτικών;Ορίζεται μεγάλη ευθύνη χωρίς συνέπειες;