Προσπάθησα να γράψω κάτι,αλλά με κατέβαλε μια θλίψη με τα σημερινά.Μόνο για το Νο 2 θα πω κάτι,καλώς κάνουμε τις θυσίες γιατί μας νοιάζει,αλλά η αλήθεια είναι ότι ο άλλος έχει το πρόβλημα.Οπως για παράδειγμα,μας συγκλονίζει ο θάνατος,πολύ περισσότερο αγαπητού προσώπου,όμως εμείς εξακολουθούμε και είμαστε ζωντανοί.Ζούμε και είναι μια μορφή ευτυχίας κι αυτό.Θεωρώ ότι δεν πρέπει να καταπιέζουμε τον εαυτό μας αντιβαίνοντας και εξευτελίζοντας τη δίψα για ζωή.Ακούγονται βαρύγδουπα,όμως μέχρι να βρεθεί κάποιος σε τέτοια ασφυκτική πιέση,μόνο θεωρητικά μπορεί να καταλάβει την ισχύ της.Μια κλινικά απόμακρη αντιμετώπιση της εκάστοτε μητέρας είναι απαραίτητη.