Ωραίος ο φίλος σου Άρη. Πολύ σωστές οι αντιδράσεις του και θετική η εξέλιξη του (έτσι νομίζω δηλαδή). Υπάρχει περίπτωση να μάθουμε τι έγινε εκείνος ο ποιητής με τη φθαρμένη καπαρντίνα; Ήξερα κι εγώ στα χρόνια της εφηβεία μου, αλλά και στα φοιτητικά, κάτι τέτοιους τύπους οι οποίοι σου μιλούσαν ακατάπαυστα για τον Κομουνισμό, την Αμερικάνικη υποκουλτούρα και την ιδανική κοινωνία... 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα...Κατά τύχη, όταν μετά από αρκετά χρόνια, αν διαστήματα, του συναντούσα, οι περισσότεροι από αυτούς αποτελούσαν κομμάτι μίας συντηρητικής, μικροαστικής οικογένειας με 1-2 κουτσούβελα στην αγκαλιά ή στο καρότσι, να ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν στο ράφι του σουπερ μάρκετ την σωστή μάρκα μπεμπιλίνου ή την συγκεκριμένη φίρμα φρουτόκρεμας που τους είχε γράψει σε ένα χαρτάκι η σύζυγος. Άλλους τους είδα κουστουμαρισμένους με σφιχτές γραβάτες να εργάζονται σε μεγάλες εταιρίες. Χάρηκα που τους είδα. Με κάποιους έπιασα τη κουβέντα. Σύντομη κουβέντα. Όταν τους ρώτησα για τις... 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα... και τι απέγιναν τα όσα έλεγαν, μου απάντησαν, «δε βαριέσαι μωρέ, νέοι ήμασταν, λέγαμε και καμία μ@|@κί@ παραπάνω...». Ρώτησα να μάθω τι απέγιναν ορισμένοι πιο "σκληροπυρηνικοί", πιστεύοντας πως θα έμεναν πιστοί στα... ιδεώδη τους. Τα ίδια και εκείνοι. Πάντως, απ' ό,τι κατάλαβα, συνεχίζουν όλοι τους να ακούνε Λένα Πλάτωνος...