5αράκιΘυμάμαι επί εποχών Σχολάρας που κάπου-κάπως-κάποτε-κάποιος μου είπε για κάτι πρελίμινέρι εξετάσεις που έκανε μια μεγάλη τράπεζα εντό στο Ελάντα για προσλήψεις και έτρεξα σα λούλα να το πω μες στην τρελή χαρά σε 2 συμφοιτήτριες που κάναμε παρέα. Εγώ με ιδιωτικά σχολεία, 3 γλώσσες, 2-3 δουλειές-πρακτικές στο βιογραφικό μου - θα μου πεις τι γύρευα να πάω να ψωνίσω τέτοια δουλειά αν θεωρούσα ότι είχα τόσα προσόντα (κι όχι ότι εδώ που φτάσαμε λένε και τίποτα αυτά) - οι κοπέλες μ' ένα Lower, ανάθεμα αν σε όλη τους τη ζωή πέρα απ' το χωριό τους και την πόλη που εκείνη την εποχή φοιτούσαν είχαν δει άλλο τόπο, να με ρωτάνε αν η Τζοκόντα είναι τραγούδι ή συντριβάνι (οι "εξετάσεις" είχαν και ερωτήσεις γενικού ενδιαφέροντος/γνώσεων)... και καταλήξαμε τη μία από αυτές να την πάρουν τηλέφωνο για μια πρώτη συνέντευξη και για μένα (που θεωρώ ότι είχα γράψει πολύ καλά - βέβαια, μπορεί και να έπεφτα έξω, δε λέω...) να σιγήσουν τα σύρματα. Εεεε ρε και τι κλάμα/απαγοήτευση βίωσα! Σώνει και ντε να έχω σκάσει τι βρήκαν στην άλλη και δεν το βρήκαν σε μένα! Όχι με την έννοια του σκασμού του γάιδαρου του γείτονα αλλά έψαχνα να βρω πού υστερούσα!Και το συζητάω τότεσνε με κόσμο και κοσμάκη το θέμα και ειδικότερα από μεγαλύτερους, "φτασμένους" επαγγελματικά, ν' ακούω ότι δεν κάνουμε ποτέ τέτοια λάθη, ειδικά σε φάση αναζήτησης εργασίας, να υπάρχει μια ευκαιρία και να πηγαίνουμε να το λέμε στους φίλους μας! Κι απορούσα (με την καρδιά μου) πώς γίνεται να σκέφτεται κάποιος έτσι - κι απ' την άλλη χολεριαζόμουν κιόλας που πήραν τη φιλενάδα κι όχι εμένα (εν τέλει η φιλενάδα δεν πέρασε στην επόμενη φάση και εν συνεχεία δε δούλεψε και ποτέ πουθενά. Καλοπαντρεύτηκε στο χωριό της κι όλοι χάπι.)