Παραθέτω πραγματικό γεγονός που μου συνέβη πριν λίγους μήνες:ετοιμάζομαι να εισέλθω σε αρτοποιείο,στην είσοδο ένας ρακένδυτος επαίτης μου ζητά φιλανθρωπία.Με μόνη διάθεση να τον ξεφορτωθώ,του δίνω στα γρήγορα ένα χαρτονόμισμα των 10 ευρώ(ακόμη το κλαίω).Μπαίνω,αγοράζω κουλούρι.Στην έξοδο με ρωτάει[όχι που θα με άφηνε να φύγω χωρίς 2ο γύρο(δυστυχώς γι' αυτόν,όχι χοιρινό!)]:-Έχεις να φάω;-Έχω κουλούρι,θες;-Έχει σταφίδες;-Ναι.-Δεν θέλω!Την αμαρτία μου θα την εξομολογηθώ δημοσίως:θύμωσα!Ακόμη δεν έχω καταλάβει τί πραγματικά συνέβη εκείνο το πρωινό.Ακόμη και να παρίστανε τον πτωχό,δεν σκέφτηκε πως έπρεπε να το πάρει για να "θολώσει τα νερά";Ήταν ολόκληρο κουλούρι,κι όχι μισοφαγωμένο!Δεν αντιλέγω,οι επαίτες βλέπουν το πιο σκληρό πρόσωπο της ζωής και των ανθρώπων,του αξίζει όλη η βοήθεια του κόσμου.Ας μου έλεγε:"βάλτο στον κώλο σου το κουλούρι,εγώ πεινάω,χρειάζομαι μία κατσαρόλα φασόλια!Αγόρασέ μου 2 ψωμιά" ή κάτι τέτοιο!Να του έλεγα:"πάνε στην εκκλησία!Σχεδόν κάθε μέρα,έχει συσσίτιο!"