Αγαπητέ αδελφέ(εν Χριστώ)Χρυσόστομε,όσο πλησιάζουμε την Αλήθεια του Θεού,τόσο πιο λυσσαλέος είναι ο πόλεμος του διαβόλου εναντίον μας!Ταπεινή μου άποψη είναι πως αυτό συνέβη στην περίπτωσή σου,δηλαδή,πέσατε στην παγίδα του διαβόλου λίγο πριν τον παγιδεύσετε εσείς και οπισθοδρομήσατε στην εύκολη λύση της επιστήμης,με την οποία δεν έχω κανένα πρόβλημα,αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η επιστήμη θεραπεύει τα συμπτώματα,ΟΧΙ την ρίζα των ασθένειων που είναι η απομάκρυνση των ανθρώπων από την πηγή της ζωής,τον θεό.Κι εγώ,αν αρρωστήσω,θα πάω στον επιστήμονα γιατρό,ώστε να γιατρευτώ.Αλλά,θα προσευχηθώ και στον Θεό,ώστε να μου ξημερώσει μία ημέρα έναρξης της αιωνίου ζωής,στην οποία δεν θα υπάρχουν ασθένειες κι αν την αξίζω(κάτι μου λέι πως όχι),θα μου την δώσει.Σκέψου το κι ως εξής:υπάρχει η ημέρα,υπάρχει και η νύκτα,ο Θεός και η επιστήμη,αντίστοιχα.Σε ποιό περιβάλλον θα ήθελες να ζεις;Ο άνθρωπος επιβιώνει και στα δυο,αλλά ποιό είναι το πιο ευχάριστο/άνετο;Για μένα η ημέρα,μ' αρέσει το φως κι όχι το σκοτάδι.Κι εφόσον παρέθεσες και προσωπική(όχι ακριβώς)εμπειρία,να σου παραθέσω κι εγώ την ολόδική μου:κι εγώ έπασχα από βαριάς μορφής κατάθλιψη και επί 4 συνεχόμενους μήνες είχα το μαχαίρι σε απόσταση αναπνοής από τις φλέβες μου.Οι ψυχίατροι και τα πολλά φάρμακα δεν με βοήθησαν,ώσπου ένας ιερέας μου έδωσε ένα βιβλίο προσευχών για να τις διαβάζω στις "σκοτεινές ώρες",παράλληλα με την αγωγή.Ένα βράδυ,λοιπόν,όταν είχα ξανά σκέψεις αυτοκτονίας για 100στό και βάλε 24ωρο,αν κι έπαιρνα τα φάρμακα κανονικά(είχα εμπιστοσύνη,όπως κι εσύ,στην επιστήμη),αναγκάστηκα να καταφύγω στην εναλλακτική λύση,διότι δεν άντεχα άλλο.Ξεκίνησα,λοιπόν, να προσεύχομαι πολύ θερμά,διαβάζοντας από το βιβλίο.Ένοιωθα την κάθε λέξη(αν και δεν την ήξερα),βίωνα το κείμενο σαν να το είχα γράψει.Όταν τελείωσα,είχαν φύγει τα σκοτάδια και δεν θέλησα να βάλω τέρμα στην ζωή μου ξανά.Δεν ξαναπήρα χάπια κι έκοψα τους γιατρούς.Είχα σωθεί.Τώρα,λοιπόν,που γνωρίζεις δυο ανθρώπους με το ίδιο πρόβλημα κι ο ένας το έχει λύσει.ενώ ο άλλος όχι,ποιόν θα πιστέψεις;Τα φάρμακα απλώς σε κρατάνε σε καταστολή,σαν να θέλεις να δείρεις κάποιον και σε δένουν για να μην το κάνεις κι εσύ παλεύεις δεμένος.Έτσι τα βίωσα εγώ,τουλάχιστον.Ο Θεός ηρεμεί την ψυχή σου και δεν θέλεις να κάνεις κακό ούτε σ' αυτόν που σε δέρνει.Πόλυ σπάνιο,εξαιτίας του εγωισμού μας.Καλή φώτιση,καλό παράδεισο!
