‘Ισαποστάκιας’ και ως προς την αποτίμησή του για τη Madonna ο συμπαθέστατος και συνήθως ουσιαστικός κύριος Πολιτάκης; Χμμμ, δύσκολο πράγμα να το καταφέρει κανεις αυτό όταν υπάρχουν τόσες χειροπιαστές αποδείξεις ότι μιλάμε για την γυναίκα που άλλαξε, καθόρισε και εν πολλοίς, ορίζει ακόμα την ποπ κουλτούρα όπως την ξέρουμε. Ως φαν, ζορίστηκα είναι η αλήθεια να διαβάσω ψύχραιμα ένα άρθρο με τόσο σεξιστικό τίτλο. Τίτλος που αναμφίβολα θα φέρει επισκεψιμότητα, αλλά δεν συνάδει ούτε με την εποχή του #metoo, ούτε και με το προφίλ ενος δημοσιογράφου που πριν από μερικους μήνες στο άρθρο του για τον Αρκά, έγραφε:«Εξάλλου, τα ρατσιστικά, σεξιστικά κ.λπ. αστεία δεν τα απαγορεύει κάποια σύγχρονη Ιερά Εξέταση (βρομάει ο τόπος από δαύτα), απλώς είναι «εύκολα», κακόβουλα, μαλακισμένα και φανερώνουν παντελή έλλειψη χιούμορ.» Και αλήθεια, δεν είδα πουθενά πριν αντίστοιχους τίτλους για τους σπουδαίους Leonard Kohen και David Dowie, ούτε φαντάζομαι πρόκειται να δούμε σύντομα έναν για τον Mick Jagger ως ‘Ο Γητευτής του Προστάτη’ ή για τον Bono ως ‘Σπουδαίος ο Γκαβός’, λες και η ηλικία, αγκαλιά με ότι φέρνει μαζί της, αποτελεί μομφή, ιδιαίτερα για τις γυναίκες!Πέραν του τίτλου, συναντά κανεις ένα απάνθισμα από το άρθρο της Barbara Ellen προ μηνός στον Guardian και 3-4 συμπεράσματα ως προς το αν πρέπει/δεν πρέπει να φέρεται έτσι η Madonna και να ενοχλεί (spoiler alert: Υπήρξε πάντοτε συνεπής σε αυτό, γιατί να σταματήσει τώρα που ‘μεγάλωσε’; Γριά άλλωστε την αποκαλούσαν ήδη από τα 30+ της). Εκεί όμως βρίσκεται και η αδυναμία του άρθρου να βρει κέντρο. Πάσχει από το σύνδρομο του cool-αγοριού-που-άκουει-Smiths-και-πως-να-παραδεχτεί-ότι-θαυμάζει-ταυτόχρονα-και-ένα-τόσο-μαζικό-μα-συνάμα-σπουδαίο-ποπ-ειδωλο. Αυτό το 40% μαστιγιο/60% καρότο ύφος του κειμένου αποτυγχάνει, παρά τις καλες προθεσεις του έμπειρου αρθρογράφου, να γίνει ουσιαστικο στο σύνολο του και καπως έτσι, εύλογα αναρωτιέται κάνεις: Πότε θα είμαστε αρκετά ακομπλεξάριστοι για να γιορτάσουμε τα γενέθλια του μεγαλύτερου (σκέψου Andy Warhol, David Bowie και Keith Haring, μαζί) ειδώλου της ποπ κουλτουρας, αν όχι τώρα; Μήπως γράφοντας μετά από δεκαετίες έναν διθυραμβικό επικήδειο αποχαιρετώντας τη; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αναγνωρισθεί και να (από)τιμηθεί το μεγεθος του συνεπέστερου κόνσταντ μαζικής κουλτούρας τωρα, 36 χρόνια μετά το Everybody, τώρα που το πάρτι ακόμα κρατά, τώρα που η ίδια παρά τον τίτλο Μαντόνα της Κλιμακτιρίου, έχει πιο ενεργή σεξουαλική ζωή από αυτή του Πολιτάκη, τη δική μου και μαζί όλων όσων θα γράψουν άρθρα ή λίβελους για τα γενέθλιά της, ενώ παράλληλα ηχογραφεί νέο αλμπουμ με τον Mirwais; Δεν θελουμε θλιμμένους στη γιορτή μας, μόνο χορό! Everybody come on dance and sing/Everybody get up and do your thing!
