Πολύ μου άρεσε το #1. Πράγματι, όταν κάποιος μας κάνει κριτική, (είτε καλώς είτε κακώς) αυτό σημαίνει ότι είμαστε/κάνουμε κάτι που δεν του είναι ευχάριστο. Ας πούμε, αν πω στη φίλη μου, "μα, είναι ανάγκη να μιλάς στο κινητό μέσα στη μέση της ταινίας στο σινεμά;", το συναίσθημά μου απέναντί της έχει αλλάξει: Θύμωσα και ενοχλήθηκα. Το αν είναι για μένα λόγος να την απορρίψω, για εκείνη έναυσμα να σκεφτεί τη συμπεριφορά της κλπ, ή αν θα το έχουμε ξεχάσει και οι δύο το επόμενο λεπτό, αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Αν πάλι λέω "μα γιατί φοράς παπούτσια που δεν πηγαίνουν με το καπέλο σου" ή "μα γιατί δεν παίρνεις τηλέφωνο τον τάδε αλλά τον δείνα", το συναίσθημά μου απέναντι στο άτομο που κάνω τέτοια κριτική, μονάχα καλό δεν είναι (για όποιο λόγο), και τα σχόλια είναι απλά μια έκφραση του παραπάνω. Βέβαια, όλα έχουν να κάνουν με τις περιστάσεις και τον τρόπο, αλλά νομίζω ότι η ερώτηση θα μπορούσε να γραφτεί πιό "αφελώς" και έτσι. "Νομίζω πως όταν κάνω κάτι λάθος και κάποιος μου το λέει, τότε ξαφνικά με θεωρεί και κακιά. Γιατί;" Και η απάντηση, βέβαια είναι ότι τρια τινά συμβαίνουν: α) κάτι του κανες (αλλά μην το παίρνεις βαριά μπορεί και να του περάσει) β) σε θεωρούσε κακιά και πριν, το λάθος είναι η αφορμή γ) θεωρούσες τον εαυτό σου κακό και πριν (και ο άλλος τώρα το "ανακαλύπτει" με αφορμή το λάθος σου). Το κρίμα είναι στην τρίτη περίπτωση, διότι πρέπει να διερευνήσεις μέσα σου να δεις γιατί νιώθεις έτσι και τί συμβαίνει.