Γεια σας, καταρχάς έχω μπει με ψευδώνυμο. Έχω μια πολύ παρόμοια ιστορία. Αν την διαβάσετε, σας ευχαριστώ.Όπως ο Μάριος έτσι και εγώ έχω μια έλξη προς το αρσενικό φύλλο. Γυναικά δεν θέλω να γίνω, αλλά αυτό δεν έχει σημασία.Το σχολειό για έμενα ήταν ότι χειρότερο. Όταν πρώτο κατάλαβα ότι μου άρεσαν τα αγόρια, δεν μπορούσα να το ελέγξω αυτό το συναίσθημα. Όμως τα παιδιά άρχισαν να με κοροϊδεύουν και δεν μου άρεσε καθόλου. Ακόμη και όταν προσπαθούσα να γίνω καλύτερος μαθητής και τότε πάλι με κορόιδευαν με τον ίδιο τρόπο. Έγιναν πολλά άσχημα πράγματα αλλά ένα συμβάν ήταν που με έπεισε να κάνω αυτό που έκανα μετά. Σταμάτησα να δείχνω το παραμικρό συναίσθημα. Σταμάτησα να κάνω παρέα με αλλά παιδιά, σταμάτησα τα πάντα. Το μόνο που έκανα ήταν να είμαι σπίτι-σχολειό και ξανά. Τίποτα απόλυτος άλλο.Ήμουν μικρός και δεν το είχα καταλάβει ότι αυτό που έκανα ήταν πολύ κακό. Έβγαζα μια εικόνα που ποτέ δεν ήθελα να δείχνω. Ήμουν συνεχεία στην τσίτα μέσα στην ανησυχία μη τυχόν και με ανακαλύψουν. Άκουγα και αυτά που έλεγαν ότι κάποια παιδιά βαρούσανε τα αλλά άμα κοίταζαν αλλά αγόρια και έτσι φοβόμουν συνεχώς, όσο ήμουν στο σχολειό ότι κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβεί και σε έμενα.Στους γονείς (εννοείτε) ποτέ δεν το είπα. Το είπα πριν κάποια χρόνια, αλλά με αγνόησαν τελείως. Όπως και του Μάριου ο πατέρας, έτσι και δικός μου έβριζε τους ομοφυλόφιλους για να με κάνει να νιώσω άσχημα και να μην "θέλω" να είμαι γκέι.Καθώς τα χρόνια περνούσαν αυτός ο τοίχος προστασίας που είχα χτίσει γύρο μου, άρχισε να μεγαλώνει και να μεγαλώνει. Ήμουν συνεχεία σε κακή διάθεση, δεν ήθελα να μίλα σε κανέναν. Φαντάζοντας ότι μπορεί να με αποκαλέσουν γκέι. Πάλι φοβόμουν, ευχόμουν συνεχεία να τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Στις αρχές όποτε γύρναγα από το σχολειό πάντα κλεινόμουν στο μπάνιο και έκλαιγα.. χαμηλόφωνα και αυτό. Πριν βγω από το μπάνιο πάντα έπλενα το πρόσωπο μου καλά και έβαζα πάλι την "μάσκα".Αυτό έγινε για όλα τα χρόνια που πήγαινα σχολειό. Έγινε και στον στρατό, που είχα πάρει απόφαση να τα τελειώσω όλα. Αλλά ούτε αυτό δεν μπόρεσα να κάνω. Το μόνο που λυπάμαι είναι τον αξιολύπητο εαυτό μου. Που άφησα αυτό τον κόσμο να καταστρέψει την ζωή μου. Λυπάμαι πολύ που δεν είχα το κουράγιο να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Μάλλον δεν λυπάμαι, μετανιώνω για αυτό πικρά.Αυτός ο κόσμος χρειάζεται ένα ολοκληρωτικό Reboot/Επανεκκίνηση. Μπορεί να είναι αργά για έμενα. Διότι.. πλέον έχω χάσει τα παιδικά μου χρόνια. Αλλά αν σκεφτείτε ότι αυτό έγινε σε έμενα, μπορεί κάλλιστα να γίνει και σε ακόμα χιλιάδες παιδιά.Αυτά. Ευχαριστώ που διαβάσατε την ιστορία μου.Και ελπίζω ολόψυχα ότι κάποια μέρα ο Μάριος, εγώ και οποίοι άλλοι είναι σε μια παρόμοια κατάσταση. Να μπορέσουν επιτελούς να έχουν ένα αληθινό χαμόγελο στο πρόσωπο τους.
