"Και πάντα έκλαιγα. Στο σχολείο έκλαιγα στις τουαλέτες. Έκλαιγα και στο δρόμο για αυτά που έλεγε ο κόσμος. Και στο σπίτι πήγαινα κλαμένος, αλλά οι γονείς μου δεν το καταλάβαιναν επειδή πήγαινα κατευθείαν στο μπάνιο." Έκλαψα κι εγώ τώρα γιατί πάθαινα ακριβώς το ίδιο πράγμα..πόσες σκηνές ήρθαν στο μυαλό μου..ουφ! Τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ κακά όταν δεν έχουν μάθει να αποδέχονται το διαφορετικό. Είτε αυτό είναι η προέλευση, είτε ο σεξουαλικός προσανατολισμός, είτε η εμφάνιση... όπως κι εγω τότε, ένα παιδί αδύνατο, πολύ χλωμό, άτριχο και με μαύρη περούκα στο κεφάλι που ερχόταν σε αντίθεση με το υπόλοιπο σύνολο.. την μισούσα αυτην την περούκα, με ζέσταινε τόσο πολύ. Ο καρκίνος της παιδικής ηλικίας πριν μια 20ετία θεωρούταν ταμπού. Εγω καταφερα να νικήσω το καρκίνο αλλα δε καταφερα να νικησω τους άλλους..ειρωνία? Οι γονείς μου ποτε δε καταλαβαν οτι δεχόμουν συστηματικά εκφοβισμό που κράτησε μια 6ετια. Καποια στιγμή οι εκφοβιστές σταμάτησαν, βαρεθηκαν να ασχολουνται μαζι μου..μπορεί επειδη δεν εμοιαζα πια με κινούμενο σκελετο... όμως δε το έχω ξεπεράσει ακόμα, μου έχει δημιουργήσει τεράστια ανασφάλεια και φόβο σε πολλές καταστάσεις. Μπαίνω στη θέση όλων αυτών των ατόμων που έχουν βιώσει εκφοβισμό, τους καταλαβαίνω απόλυτα! Είναι άδικο πολύ... Μάριε φυγε! Βρες ενα τρόπο να φυγεις...να πας σε άλλη πόλη, να βρεις κάποια δουλεια να ξεφύγεις απο όλους αυτους τους εφιάλτες που σε κυνηγούν. Μπορείς επίσης να καλέσεις σε γραμμές ανάγκης. Υπάρχουν άνθρωποι που θα σε συμβουλεύσουν να κάνεις το σωστό! Είμαι μαζί σου! Ζήσε το όνειρό σου, πάρε τη ζωή στα χέρια σου και προχώρα! Εκει έξω είναι πάρα πολλοί σαν και εσένα..να το ξέρεις!